ခုိေတာင္မုန္႔တီအလြမ္း

အေ၀းေရာက္ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားမ်ား မိမိေဒသထြက္အစားအစာမ်ားကို လြမ္းမိသည့္အခါ မျဖစ္မေနသတိရမိႏုိင္သည့္ အစားအစာတစ္ခုရွိပါသည္။ ထိုအစားအစာက ကိုယ္ေဒသထြက္ အစားအစာမဟုတ္ေပသိ မႏၲေလးနဲ႔ခြဲလို႔ပင္မရေတာ့။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ မိသားစု၀င္အစားအစာတစ္ခုလိုပင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ျမန္မာဆန္ဆန္ အမည္ေပးထားၾကၿပီး ခိုေတာင္မုန္႔တီဟု အမည္တြင္ပါသည္။

ခုိေတာင္မုန္႔တီသည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ဧရာ၀တီျမစ္တစ္ဖက္ကမ္း စစ္ကိုင္းမင္းကြန္းကားလမ္းေပၚရွိ ခိုေတာင္ရြာကိုအစြဲျပဳ၍ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ခိုေတာင္ရြာရွိ အမ်ဳိးသမီးအမ်ားစု မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚတက္ကာ မုန္႔တီေရာင္းရာမွ ခိုေတာင္မုန္႔တီ ေပၚေပါက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကိုအမီွျပဳကာ ေနထုိင္သူေတြက ဘာသာလူမ်ဳိးအစံုရွိေပမယ့္ ခုိေတာင္မုန္႔တီကို လူမ်ဳိးဘာသာမခြဲျခားဘဲ မက္မက္ေမာေမာစားတတ္ၾကသည္။ ခိုေတာင္မုန္႔တီက မႏၲေလးမုန႔္တီလို မုန္႔ဖတ္ကမႀကီး၊ အသားဟင္းအႏွစ္ေတြမပါေပ။ ၾကက္သြန္ျဖဴနီဆီခ်က္၊ အေရာင္တင္ဆီခ်က္၊ နႏြင္းဆီခ်က္၊ ပဲသီး၊ မုန္လာထုပ္ (ေဂၚဖီထုပ္)တုိ႔ျဖင့္ ႐ိုးရွင္းစြာသုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဟင္းခ်ဳိရည္မွာ ပိတ္ဆြယ္၊ တ႐ုတ္နံနံ၊ ဗမာနံနံ၊ ငါးေခါင္း၊ ခ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴတုိ႔ ထည့္ထားသျဖင့္ အလြန္ပင္ေမႊးႀကိဳင္လွသည္။ ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္ေတြက ဆီခ်က္ထည့္ရာတြင္ ဒန္အိုးမ်ားကို အသံုးမျပဳ။ ေဒသထြက္စဥ့္ထည္အိုးေသးေလးမ်ား၊ စဥ့္အင္တံုမ်ားျဖင့္ ထည့္ထားတတ္ၾကသည္။ ဟင္းခ်ဳိရည္အိုးကိုလည္း ဒန္အုိးကိုအသံုးမျပဳဘဲ လက္ျဖစ္ေျမအိုးမ်ားျဖင့္ ထည့္ထားၾကၿပီး အုိးကို ဖ်င္ၾကမ္းထည္သန္႔သန္႔ျဖင့္ ပတ္ထားၾကသည္။ ဟင္းခ်ဳိ တစ္ေနကုန္ေႏြးေနေအာင္ျဖစ္သည္။ ေျမအိုးေတြ၊ စဥ့္အိုးေတြ၊ ပန္းကန္ေတြ၊ မုန္႔ဖတ္သံုးေလးပိႆာ၊ ပန္းကန္ ၁၀ လံုးခန္႔ထည့္ထားသည့္ မုန္႔တီေတာင္းက ေခါင္းကိုပု၀င္သြားမတတ္။

ဟိုအရင္ေခတ္ေတြတုန္းကေတာ့ ခုလိုမႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာ မုန္႔တီစက္ေတြမေပၚေသး။ ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္ေတြက ကိုယ္ေရာင္းမည့္ မုန္႔တီဖတ္ကို ကိုယ္တုိင္ညႇစ္ရသည္ဟု (၁၈)ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက မုန္႔တီေရာင္းခဲ့သည့္ အသက္(၆၅)ႏွစ္အရြယ္ ခိုေတာင္ရြာသူ ေဒၚသန္းစိန္ကေျပာသည္။ နံနက္ေစာေစာ ၃ နာရီေလာက္ဆို ခုိေတာင္တစ္ရြာလံုးက မုန္႔တီသည္ေတြ အိပ္ရာထၾကရၿပီ။ မိသားစု၀င္သံုးဦးခန္႔ျဖင့္ မုန္႔တီဖတ္ညႇစ္ရသည္။ မုန္႔တီဖတ္ညႇစ္ၿပီး တစ္ေနကုန္ မုန္႔သြားေရာင္းရမည္မို႔ မနက္ေစာေစာေပမယ့္ ေခါင္းေလွ်ာ္ေရခ်ဳိးရသည္။ ေနပူဒဏ္ခံႏုိင္ေစရန္ သနပ္ခါးဘဲၾကားလူးရသည္။ အသင့္ျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ ခိုေတာင္ျမစ္ဆိပ္မွာ မုန္႔တီသည္ေတြစံုၾကၿပီ။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚကို ငွက္ေလွေတြနဲ႔ကူးၾကၿပီ။ မုန္႔တီသည္ေတြက အမ်ားႀကီးဆုိေတာ့ ငွက္ေလွေလးငါးစီးျဖင့္ကူးရသည္။ ေလွေပၚေရာက္မွ အိမ္မွာအခ်ိန္မရလို႔ မစားဘဲထည့္ခဲ့ရသည့္ ထမင္းကို ေရဖလားထဲထည့္ကာ ငွက္ေလွေပၚတြင္ပင္ စားၾကရသည္။

ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေဖာက္သည္ေတြရွိရာ ရပ္ကြက္ေတြဆီ အသီးသီးလမ္းခြဲထြက္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲသြားေရာင္းၾကသည္။ ေဆးလိပ္ခံုေတြ၊ ဖိနပ္႐ံုေတြ၊ ေစ်းခ်ဳိေတာ္၊ တ႐ုတ္တန္းေစ်း အစရွိသည့္ေနရာမ်ားဆီသို႔ျဖစ္သည္။

“အတူတူသြားလို႔လည္း ေရာင္းရတာမွ်တယ္။ ေနာက္ၿပီး မနာလိုတယ္ျပဳတယ္လည္း မရွိၾကဘူး။ ဒီဘက္အသည္မွာ င႐ုတ္သီးကုန္သြားရင္ ေနာက္အသည္က ေရာ့ ငါ့ထဲကလာယူ၊ သူ႔ရွိေပးကုိယ္ယူ၊ ကိုယ့္ရွိေပးသူယူနဲ႔ အဲဒီလိုေရာင္းခဲ့ၾကတယ္”ဟု ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္ ေဒၚညိဳတင္ကေျပာသည္။ ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္ေတြက သိပ္ေအာ္ေရာင္းစရာမလို။ ေရာင္းေနက်အိမ္ေရွ႕ မုန္႔တီေတာင္းခ်ေရာင္းလိုက္႐ံုသာ။ ခုိေတာင္မုန္႔တီသည္ေတြက ခုိေတာင္ရြာထြက္ ခံုဖိနပ္စီးၾကတာဆုိေတာ့ ခံုဖိနပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းသံၾကားရၿပီဆိုလွ်င္ ခုိေတာင္မုန္႔တီစားဖို႔သာျပင္။

မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားမ်ားကလည္း ေဒသစြဲႀကီးသည့္ ထံုးစံအတုိင္း စားေနက်မုန္႔တီသည္မွစားသည္။ မုန္႔တီသည္က တစ္ရက္ေလးမလာရင္ ေနမ်ားမေကာင္းေနေလသလားဟု စိတ္ပူၾကတာလည္းရွိသည္။ အပ်င္းထူၿပီး ေစ်းမထြက္တာမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ ျပန္လာေရာင္းတဲ့ေန႔ ကေလာ္တုတ္ခံရၿပီသာမွတ္ဟု ေဒၚသန္းစိန္ကေျပာသည္။ တကယ္ေနမေကာင္းဘူးဆုိရင္လည္း အိမ္ထဲေဆးေျပးယူ ေရတစ္ခြက္ခပ္ကာ ေဆးေသာက္ခ်င္ခ်င္၊ မေသာက္ခ်င္ခ်င္ ဇြတ္တုိက္တတ္သည့္ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားမ်ားႏွင့္လည္း ဆံုခဲ့ရသည္ဟု ဆုိသည္။

“ၾကာလာေတာ့ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြလိုကို ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ”ဟု ေဒၚသန္းစိန္ကလြမ္းဆြတ္စြာေျပာသည္။

မုန္႔ကုန္ၿပီဆုိလွ်င္ ေစ်းခ်ဳိထဲ ဆန္ခါခုံးေတြ ကိုယ္စီကုိင္ကာ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကၿပီ။ ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ ေစ်းေရာင္းဖို႔လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဟင္းခ်က္စရာေတြ ၀ယ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၿပီး ေဂါ၀ိန္ထိ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ ေဂါ၀ိန္မွာဆံုၾကေတာ့ ည ၇ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ေဂါ၀ိန္ရဲ႕အေမွာင္ထုၾကား မုန္႔တီသည္ေတြစံုေအာင္ ေစာင့္ၾကရသည္။ ဘယ္သူကေတာ့ က်န္ေသးတယ္။ ဘယ္၀ါကေတာ့မလာေသးဘူး အစရွိသည့္အသံေတြက ေဂါ၀ိန္ကို အၿမဲတေစဖံုးလႊမ္းေနတတ္သည္။

လူစံုလို႔ထြက္ေတာ့ အေမွာင္ထုက ပိုမိုႀကီးစိုးလာသည္။ ငွက္ေလွေပၚေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေရာင္းေၾကးေလးေတြ ေစ်းဗန္းထဲ ေသခ်ာ၀ွက္ရသည္။ “အေမတို႔လက္ထက္တုန္းကဆို ခုိေတာင္သည္ေတြကို ဓားျပတိုက္တာေတြ ျဖစ္ဖူးေတာ့ လန္႔ၾကတယ္”ဟု မုန္႔တီသည္ေဒၚျမင့္ျမင့္၀င္းကေျပာသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲမွာ ညကေမွာင္ေမွာင္ ေလကတျဖဴးျဖဴးတိုက္ ဓားျပရန္ကလည္း ေၾကာက္ရေသး။ ေလွသမားကလြဲလို႔ မိန္းမသားေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ အေၾကာက္ေျပအသံေသးအသံေၾကာင္ျဖင့္ ရရာသီခ်င္းေအာ္ဆုိခဲ့ၾကသည္ဟုလည္း မုန္႔တီသည္မ်ားကေျပာျပသည္။

ရာသီဥတုမေကာင္းတဲ့အခါမ်ဳိးဆုိရင္ မုန္႔တီသည္ေတြ ငွက္ေလွေလးထဲ ရသမွ်ဘုရားစာရြတ္ကာ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ျပန္ခဲ့ရသည့္ရက္မ်ားကလည္း မနည္းမေနာ။ ခိုေတာင္ဆိပ္နားနီးလာေလေလ၊ အိမ္အျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေလေလ။ မွိတ္တုတ္မိွတ္တုတ္ မီးအိမ္ေလးေတြ ကိုယ္စီေတြ႕ေနရၿပီဆုိရင္ မၾကာမီအိမ္ေရာက္ေတာ့မည္ကို မုန္႔တီသည္ေတြ သိၾကသည္။ အိမ္မွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ လင္သားနဲ႔ကေလးေတြက မီးအိမ္ေလးေတြကုိယ္စီျဖင့္ လာႀကိဳေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

အိမ္လည္းေရာက္ေရာ ည ၉ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ တစ္ေနကုန္ ၿမိဳ႕တက္ေစ်းေရာင္းေနရသူေတြမို႔ ညစာအတြက္ အဆင္မွေျပပါ့မလားဟု စိတ္ပူႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ပူစရာမလိုပါ။ အိမ္မွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ လင္သားေတြက ခံုဖိနပ္ခုတ္လုပ္ငန္းလုပ္ရင္း ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ကေလးထိန္း စေသာအလုပ္ေတြ လုပ္ထားေပးၾကသည္ဟု ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္မ်ားကဆိုသည္။ ဒါေၾကာင့္ လက္ေဆးခူးစားလိုက္႐ံု။ “အဲဒါေၾကာင့္ ခုိေတာင္ရြာက ေယာက်္ားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထမင္းဟင္းခ်က္တတ္ၾကတယ္”ဟု ေဒၚသန္းစိန္ကေျပာသည္။

ခုိေတာင္သူတစ္ဦး မုန္႔တီေရာင္းရေငြက အိမ္စားစရိတ္ကို အေတာ္အတန္ေလးထိန္းႏုိင္သည္ဟု ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္မ်ားကဆုိသည္။ ပိုလွ်ံသည္ေတာ့မရွိ။ သို႔ေသာ္ မုန္႔တီေရာင္းၿပီး အလွဴႀကီးအတန္းႀကီးမလွဴႏုိင္ေပမယ့္ မလွဴႏိုင္ေစ်းေရာင္းဆုိသည့္အတုိင္း ကိုယ္ေစ်းေရာင္းရာ၀န္းက်င္ ေတြ႕သည့္ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္ မုန္႔တီဆြမ္းေလာင္းသည္။ မယ္သီလရွင္မ်ားအား ကပ္လွဴသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မင္းကြန္းလူအို႐ံုသြားကာ မုန္႔တီသြားလွဴၾကသည္။ တရားေဟာဆရာေတာ္ႀကီးအခ်ဳိ႕က ခုိေတာင္သည္မ်ားကပ္လွဴခဲ့သည့္ မုန္႔တီဆြမ္းကို တရားပြဲမ်ားတြင္ပါ မေမ့မေလ်ာ့ထည့္သြင္းေဟာေျပာတတ္ၾကသည္။

အခုေတာ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းလာလို႔ ေလွစီးကာ သြားေရာင္းရန္မလိုေတာ့။ ဆုိင္ကယ္တုိ႔၊ ကားတုိ႔ျဖင့္ သြားေရာင္းလာၾကသည္။ မုန္႔တီဖတ္ကလည္း ရြာမွာတင္ႀကိတ္စရာမလိုေတာ့။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာ မုန္႔တီစက္ေတြေပၚလာခဲ့ၿပီ။ မုန္႔တီေတာင္းကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚ နီးစပ္ရာအိမ္တြင္အပ္ကာ လူခ်ည္းသက္သက္သြားေရာင္း႐ံုသာ။ အသက္အရြယ္အရ မုန္႔တီမေရာင္းႏုိင္ေတာ့သည့္ ေဒၚသန္းစိန္တစ္ေယာက္ မႏၲေလးက မုန္႔တီစားေနက် ေက်းဇူးရွင္ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားမ်ားကို သတိရမိသည္ဟုဆိုသည္။

“တစ္ခါတေလမ်ား မႏၲေလးၿမိဳ႕ထဲ ေစ်းျပန္သြားေရာင္းတယ္ဆုိၿပီး အိပ္မက္ေတာင္မက္မိတယ္”ဟု ေျပာသည္။

မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚတြင္ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားနည္းလာသည္ဟုလည္းဆုိသည္။ တုိင္းတစ္ပါးအစားအစာေတြလည္း မင္းမူလာသည္ဟုလည္း ဆုိသူကဆုိသည္။ သို႔ေသာ္ ခုိေတာင္မုန္႔တီအပါအ၀င္ မႏၲေလးအစားအေသာက္မ်ားကေတာ့ မႏၲေလးမွာ “ပန္းပန္လ်က္ပါ”ဟုဆုိမည္ဆိုလွ်င္ လြန္အံ့မထင္။ မႏၲေလးေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ခုိေတာင္မုန္႔တီတစ္ပြဲေလာက္ေတာ့ စားဖူးေစခ်င္လွပါသည္။ 7daynews journal အတြဲ(၁၂) အမွတ္(၄၅)

သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔၏ မေရရာေသာအနာဂတ္

ဧရာ၀တီျမစ္ေရက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ စီးဆင္းေနသည္။ ျမစ္ကမ္းစပ္အထက္နားတြင္ေတာ့ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ တည္ေဆာက္ထားေသာ တဲအိမ္စုေလးမ်ားက ဆိတ္ၿငိမ္စြာတည္ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ တဲအိမ္ေလးေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ၊ ေဘးမွာ၊ တဲေပါက္၀မွာ ရွိေနတဲ့လူမ်ား၏ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ဂနာမၿငိမ္ဘဲတစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနကာ ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးကို ေငးေမာေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ ျမစ္ဆိပ္ကေန အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး သဲေသာင္မ်ားကိုျဖတ္ကာ တစ္ခုခုကိုေအာ္ဟစ္ရင္း အူယားဖားယားေျပးတက္လာသည္။ “ထင္းတြဲႀကီးလာၿပီေဟ့”တဲ့။ သူ႔အသံၾကားေတာ့ ထိုင္ေနၾကတဲ့လူေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္သြားသည္။ ျမစ္ထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ေတြအျပည့္တင္ေဆာင္လာသည့္ သေဘၤာတစ္စီးက တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ေမွ်ာ္ေနသူတို႔ဆီ လာေနေခ်ၿပီ။ ဟုတ္ပါသည္။ ထင္းတြဲႀကီးလာပါၿပီ။ သူတို႔ေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီေမွ်ာ္ေနၾကသည့္ ထင္းတြဲႀကီးလာေခ်ၿပီ။ ေစာေစာက ပ်င္းရိေလးတြဲဖြယ္ျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီ၀င္းပသြားကာ တဲအိမ္ေလးေတြအတြင္း အျမန္၀င္လိုက္ၾကသည္။ တဲအိမ္အတြင္းမွ ယူလာသည္ကေတာ့ သံတူးရြင္းတစ္ခုစီ။ သံတူးရြင္းကိုယ္စီျဖင့္ ျမစ္ဆိပ္ကို အလုအယက္ေျပးဆင္းၾကသည္။ သစ္ေခါက္မ်ား သြားခြာရန္ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သစ္ေတြအျပည့္တင္ေဆာင္လာသည့္ သေဘၤာႀကီးကို ကေလးေတြက အမည္ေပးတတ္ၾကသည္။ “ထမင္းအိုးႀကီးေမ်ာလာၿပီ” တဲ့။ ထမင္းအိုးႀကီးလို႔အမည္ေပးရေလာက္ေအာင္ပင္ သူတို႔အတြက္ သစ္တင္သေဘၤာႀကီးေတြက တကယ့္ထမင္းအုိးႀကီးေတြျဖစ္လာေအာင္ ဖန္တီးေပးတတ္သည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူ အသက္(၅၅)ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚခင္၀င္းကေျပာျပသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္အထက္ပုိင္းမွ စုန္ဆင္းလာသည့္ သစ္တင္သေဘၤာေတြက ရတနာပံုတံတားအနီးက ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းတြင္ ေမွ်ာစာယူရန္ ျမစ္လယ္တြင္ ေက်ာက္ခ်ေလ့ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္ သစ္တင္သေဘၤာေပၚက ႀကီးမားလွေသာ သစ္တံုးႀကီးမ်ား၏ အေခါက္ကေလးမ်ားကို အလုအယက္လုိက္ခြာရင္း ထမင္းအိုးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၾကသူေတြက ဧရာ၀တီျမစ္ကူး ရတနာပံုတံတားအေနာက္ဘက္ကမ္း စစ္ကိုင္းသစ္ဆိပ္အနီးမွာျဖင့္ တစ္ပံုတစ္ပင္။ ဟိုအရင္ ရတနာပံုတံတားမထုိးခင္ စစ္ကုိင္းသစ္ဆိပ္နဲ႔ ေရႊၾကက္ယက္ဆိပ္ကမ္းကို ငွက္ေလွေတြနဲ႔ကူးၾကေတာ့ ေလွသမားေတြအလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ရတနာပံုတံတားေပၚလာေတာ့ ငွက္ေလွနဲ႔မကူးၾကေတာ့။ ငွက္ေလွအလုပ္မျဖစ္ေတာ့ ရရာသစ္ေခါက္ခြာတဲ့အလုပ္ ၀င္လုပ္ခဲ့ရသည္ဟု အသက္(၅၅)ႏွစ္အရြယ္ အမ်ဳိးသားႀကီးတစ္ဦးက ေျပာျပသည္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း သစ္ေခါက္ခြာသူ မ်ားလာလိုက္တာ စစ္ကိုင္းသစ္ဆိပ္အနီးမွာျဖင့္ တဲအိမ္ေလးေတြကိုပံုလို႔။ သစ္တင္သေဘၤာမ်ား ၀င္လာၿပီဆိုရင္ ျမစ္ဆိပ္မွာရပ္ထားတဲ့ ငွက္ေလွေတြေပၚ အေျပးအလႊားတက္ကာ စက္ကိုအသားကုန္ေမာင္းၿပီး သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္အဆုိင္ သစ္တင္သေဘၤာႀကီးဆီ ေျပးၾကေလၿပီ။ တေ၀ါေ၀ါစီးဆင္းေနသည့္ ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကား သစ္တင္သေဘၤာႀကီးဆီသို႔ ငွက္ေလွေလးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ေမာင္းႏွင္သြားၾကသည္က အစာကိုအၿပိဳင္သုတ္ၾကေတာ့မည့္ သိမ္းငွက္မ်ားႏွယ္။ ယခင္ကေတာ့ ငွက္ေလွမွာ စက္မတပ္ႏိုင္ခင္က အၿပိဳင္အဆိုင္ေလွာ္ခတ္ကာ သေဘၤာေနာက္လိုက္ရသည္။ ခုေတာ့ စက္တပ္ၿပီး နည္းနည္းေတာ့ အေမာသက္သာသည္။ သို႔ေသာ္ သေဘၤာနားေရာက္ေတာ့မွ သစ္ေခါက္ေစ်းေကာင္းေကာင္းမရသည့္ ကၽြန္းသစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတဲဲ့အခါက်ရင္ ေမာၿပီသာမွတ္။ “ကၽြန္းသစ္အေခါက္က်ေတာ့ ေစ်းကမရဘူး။ အင္သစ္ေခါက္ကမွေစ်းကရတာ။ ကၽြန္းသစ္ေတြနဲ႔တိုးၿပီဆိုရင္ ဆီဖိုးငါးရာေလာက္႐ံႈးၿပီပဲ”ဟု သစ္ေခါက္ခြာရန္လိုက္လာသူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ရွင္းျပသည္။ ထုိ႔အျပင္ သေဘၤာနားေရာက္မွ ေျပာင္ရွင္းေနသည့္ သစ္တံုးႀကီးေတြေတြ႕ရၿပီဆိုရင္ သေဘၤာေပၚက သူလိုကိုယ္လုိ ဘ၀တူသေဘၤာ၀န္ထမ္းေလးေတြက သစ္ေခါက္ေတြခြာခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္လို႔ သက္ျပင္းခ်ကာ သေဘၤာေပၚက ျပန္ဆင္းခဲ့ရသည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ သစ္တင္သေဘၤာနားေရာက္ေတာ့ ငွက္ေလွကိုစက္သတ္ရင္း ေမာင္းေနဆဲသေဘၤာနား တျဖည္းျဖည္းကပ္ရသည္။ ငွက္ေလွကို သေဘၤာနဲ႔ကပ္ခ်ည္ၿပီးေတာ့ ပါလာသမွ်လူအားလံုး သေဘၤာေပၚတက္ၾကသည္။ သစ္လံုးေတြဆီက သစ္ေခါက္ေတြကုိ သံတူးရြင္းေတြကိုယ္စီျဖင့္ ခြာၾကၿပီ။ သစ္ေခါက္ခြာတာကို သေဘၤာ၀န္ထမ္းေတြက ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ ဘာမွ်မေျပာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတို႔တစ္ေတြကလည္း အလိုက္သိစြာျဖင့္ သစ္သားကိုယ္ထည္ကိုမထိခိုက္ေစေရး အသာအယာသစ္ေခါက္ကိုခြာရသည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔ကဆိုသည္။ “၀န္ထမ္းေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သနားၾကတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ထမင္းေတာင္ေကၽြးေသးတယ္”ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူ ကိုသီဟေဇာ္ကေျပာျပသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္လယ္ ေနအပူရွိန္ေၾကာင့္ ေခၽြးမ်ားက တစက္စက္က်ေနလည္း သူတို႔မမႈ။ “ဒီအလုပ္က အူစိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ပင္ပန္းတယ္”ဟု သစ္ေခါက္ခြာရင္း ကိုသီဟေဇာ္ကေျပာသည္။ ဒီေလာက္ပင္ပန္းေနသည့္အတြက္ သစ္ေခါက္ေတြ ေစ်းေကာင္းေကာင္းရပံုပဲဟု ထင္ႏိုင္စရာရွိသည္။ ၀မ္းဗိုက္ကားကား ငွက္ေလွတစ္စင္း အျပည့္အေမာက္မွ က်ပ္ေျခာက္ေထာင္ခန္႔သာရသည္။ ငွက္ေလွတစ္စီးအျပည့္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ လူသံုးေယာက္ခန္႔ အင္တိုက္အားတုိက္ သစ္ေခါက္ခြာမွသာရႏုိင္သည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူမ်ားကေျပာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သစ္ေခါက္ခြာသူမ်ားက မိမိတို႔ရွာလာတဲ့သစ္ေခါက္ေတြကို မီးမၿမႇိဳက္ရက္။ ရလာတဲ့သစ္ေခါက္ေတြ ဟိုဒီေရႊ႕ရင္း ပဲ့က်သြားသည့္သစ္ေခါက္အစနေလးေတြကိုသာ သံုးပါသည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကဆိုပါသည္။ သစ္ေခါက္ခြာသူေတြ ပိုမိုအက်ပ္အတည္းျဖစ္ေစတဲ့ ကာလေတြကလည္း လာတတ္ပါေသးသည္။ ႏွစ္ကုန္ၿပီဆို သစ္တင္သေဘၤာေတြ အလာက်ဲေခ်ၿပီ။ သစ္ေခါက္ခြာသူေတြ အသီးသီးတုိင္ပင္ၾကၿပီ။ ေငြစုထားတာရွိတဲ့သူကထုတ္၊ ေပါင္ႏွံစရာရွိသူက အေပါင္ဆိုင္ေျပး၊ သစ္ေခါက္ပြဲစားဆီက ေငြႀကိဳထုတ္လို႔ရသူကထုတ္ကာ ဧရာ၀တီျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ ငွက္ေလွျဖင့္ဆန္တက္ရင္း သစ္တင္သေဘၤာရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရန္စီစဥ္ရသည္။ သစ္တင္သေဘၤာကိုေတြ႕ဖို႔ ရက္က ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္ဆိုတာ မေသခ်ာေတာ့ ငွက္ေလွေပၚမွာ ဆန္နဲ႔သီးႏွံေတြတင္၊ ထမင္းအုိး၊ ဟင္းအုိးေတြပါဆြဲကာ သစ္တင္သေဘၤာဆီလိုက္ရသည္။ တစ္ခါတေလ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ရက္တုိတုိနဲ႔ သစ္တင္သေဘၤာေတြ႕တတ္သည္။ သစ္တင္သေဘၤာမေတြ႕ရင္ေတာ့ ဆန္တက္ေပဦးေတာ့။ ငွက္ေလွတြင္ စက္မတပ္ႏိုင္ခင္က လက္ျဖင့္ေလွာ္ကာ ဆန္တက္ရတာမို႔ ေျခကုန္လက္ပန္း က်လာတတ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမ္းပါးျမင့္သည့္ေနရာေရာက္လာပါက တစ္ေယာက္က ကမ္းပါးေပၚတက္ကာ ငွက္ေလွကိုႀကိဳးျဖင့္ဆြဲရင္း ခရီးဆက္ရသည္။ ညေမွာင္လာၿပီဆုိ ေတြ႕သည့္ေသာင္ျပင္မွာ မုိးကာတဲထုိးကာ တစ္ေထာက္နားရသည္။ သစ္တင္သေဘၤာေတြ႕ၿပီဆိုရင္ အရမ္းေပ်ာ္မိသည္ဟု မိသားစုလိုက္ ငွက္ေလွျဖင့္ သစ္တင္သေဘၤာရွာခဲ့သူ ေဒၚခင္၀င္းကဆိုပါသည္။ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ သစ္ေခါက္ေတြကို ခြာလာလုိက္တာ စစ္ကိုင္းသစ္ဆိပ္က်ေတာ့ ခ်ကာေရာင္းခ်လိုက္မွ အေမာေျပေတာ့သည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူမ်ားကဆုိပါသည္။ သစ္တင္သေဘၤာေပၚတင္မကဘဲ ေလွေတြျဖင့္ကပ္ခ်ည္ကာ သယ္ေဆာင္လာသည့္ သစ္တြဲမ်ားတြင္လည္း သစ္ေခါက္ခြာၾကပါေသးသည္။ လူကေရထဲကိုဆင္းၿပီး ခြာရသည့္အတြက္ ေအာက္ကေအးေအး အေပၚကေနပူပူျဖင့္ ညဆို ခါးေတြကနာတာလြန္ပါေရာဟု ကိုသီဟေဇာ္ကေျပာျပသည္။ သစ္ေခါက္ေတြ အေျပးအလႊားခြာၾကဖို႔အေရး ေျပးရင္းလႊားရင္း သေဘၤာေပၚကေရညႇိမ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာ္လဲကာ ခိုက္မိတာေတြ၊ သစ္လံုးတစ္လံုးကေနတစ္လံုးကူးရင္း ေျခေခ်ာ္က်ကာ ဒဏ္ရာရတာေတြက သူတို႔အတြက္မဆန္းေတာ့။ သစ္ေခါက္ခြာရင္း ကံဆိုးခဲ့သူတခ်ဳိ႕လည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အေျပးအလႊားသစ္ေခါက္တက္ခြာရင္း တံုးညပ္ေသခဲ့တာေတြ၊ သေဘၤာတစ္စီးနဲ႔တစ္စီး သစ္လႊဲတင္ေနတဲ့ကရိန္းနဲ႔ ခိုက္မိခဲ့တာေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔ကဆိုပါသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ လိႈင္းအရမ္းႀကီးေနသည့္အခါ၊ ေလႀကီးမိုးႀကီးက်ေနသည့္အခါမ်ဳိးေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မသြား၀ံ့ၾကေတာ့။ စြန္႔စြန္႔စားစားသြားသူေတြလည္းရွိပါ၏။ သစ္ေခါက္ခြာၿပီး ကမ္းစပ္ျပန္ေရာက္မွ ဟင္းခ်ႏုိင္သည္ဟု ကိုသီဟေဇာ္ကေျပာျပသည္။ သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔ကေတာ့ သူတို႔မ်က္စိေအာက္ကေန ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းေနသည့္ သစ္လံုးႀကီးေတြ ဘယ္ဆီေရာက္သြားသည္ကုိ သူတို႔မသိ။ သိရန္လည္းမလို။ သူတို႔က သစ္ေခါက္ကေလးေတြခြာခြင့္ရတာကိုပင္ ဆုလာဘ္တစ္ခုလို႔ ယူဆေနၾကသည္။ ခုရက္ပိုင္း သစ္တင္သေဘၤာေတြ အ၀င္နည္းလာသည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔ကဆုိပါသည္။ “သေဘၤာေပၚက၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ ေျပာတယ္။ ေနာက္သံုးလေလာက္ဆိုရင္ သစ္ေခါက္ေတြ ခြာလို႔ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ သစ္ေတြကို ေလးေထာင့္လွီးၿပီးမွ တင္လာေတာ့မယ္ေျပာတာပဲ”ဟု ေဒၚခင္၀င္းက သူတစ္ဆင့္ၾကားသည္ကို ျပန္ေျပာျပသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း ေဒၚခင္၀င္းတို႔လုိ သစ္ေခါက္ခြာၿပီး ထမင္းအုိးတည္မည့္သူေတြအတြက္ကေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲက သစ္တင္သေဘၤာေတြကို မၾကာခဏ လွမ္းေမွ်ာ္ေနၾကဦးမွာကေတာ့မလြဲ။