ပခုကၠဴနယ္ဘက္မွ အသိအကြၽမ္းမိတ္ေဆြတစ္ဦး
မႏၲေလးလာမည္ဆိုလွ်င္ ၎တို႔ေဒသထြက္ ႐ိုးရာအစားအစာေလးတစ္မ်ဳိးကို မႏၲေလးသူ၊
မႏၲေလးသားမ်ားအတြက္ အညာလက္ေဆာင္အျဖစ္ ယူလာေလ့ရွိပါသည္။ မႏၲေလးသူ၊
မႏၲေလးသားေတြကလည္း အေၾကာင္းကိစၥႀကီးငယ္ရွိ၍ ယင္းနယ္ဘက္မ်ားေရာက္ခဲ့လွ်င္
အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထုိေဒသထြက္ အစားအစာေလးကို တခုတ္တရ
ဝယ္တတ္ေလ့ရွိပါသည္။ ထုိအစားအစာေလးကေတာ့ ပခုကၠဴခ႐ိုင္ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္မွ
ထြက္ရွိသည့္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ကို မန္းသူမန္းသားေတြတင္ ႀကိဳက္သည္မဟုတ္။ မံုရြာကလည္း ႀကိဳက္သည္။ ပခုကၠဴကလည္း ႀကိဳက္သည္။ ရန္ကုန္ကလည္း ႀကိဳက္သည္။ ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္ စားဖူးသူတိုင္း ႀကိဳက္ၾကသည္ဟုေျပာလွ်င္ လြန္မည္မထင္။ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ကို ကိတ္မုန္႔ႏွင့္ပင္ေတာင္ မလဲႏိုင္ဘူးဟု စားဖူးသူအခ်ဳိ႕က ဆုိျပန္သည္။စားဖူးသူတိုင္းစြဲလမ္းခဲ့ၾကသည့္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ ေပၚေပါက္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဟု ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူမ်ားက ဆိုပါသည္။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ထက္ မနည္းေတာ့ဟု ဆိုၾကသည္။
ထုိမွ်နာမည္ႀကီးၿပီး သက္တမ္းၾကာရွည္လွၿပီျဖစ္သည့္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔မွာ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ကိတ္မုန္႔မ်ားလုိ စက္ေတြတဝုန္းဝုန္းေမာင္းၿပီး လုပ္ရသည့္မုန္႔မ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ အညာေဒသ႐ိုးရာ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ အိမ္တြင္းမႈလုပ္ငန္းေလးတစ္ခုသာျဖစ္ပါသည္။
ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ၿပီး ကိုယ္တုိင္ေရာင္းသူလည္းရွိသည္။ သူမ်ားလုပ္ၿပီးသားကို ေဖာက္သည္ျပန္ယူ ေရာင္းသူေတြလည္းရွိသည္။ ယခုေတာ့ သူမ်ားလုပ္ၿပီးသားမုန္႔ကို တစ္ဆင့္ျပန္ယူေရာင္းသည္က အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔လုပ္ရန္ ပထမဦးဆံုးအဆင့္အေနျဖင့္ ညေနပိုင္းတြင္ မေနာသုခ (သို႔မဟုတ္) ေပၚဆန္းဆန္လတ္ ဆန္အမ်ဳိးအစားႏွင့္ ဆန္ၾကမ္းကို ငါးျပည္ခန္႔စီေရာကာ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေအာင္ ေရစိမ္ရပါသည္။ ေရစိမ္လို႔ ဆန္ေတြပြလာၿပီဆုိလွ်င္ ႀကိတ္စက္ျဖင့္ ႀကိတ္ရပါသည္။ ရလာသည့္ မုန္႔ဆန္အရည္မပ်စ္မက်ဲကို ထန္းလ်က္အခ်ိန္တစ္ဆယ္(ဆယ္ပိႆာ)ျဖင့္ အင္တံုထဲတြင္ စပ္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထန္းသီးလံုးမွည့္မွည့္ကို အခြံခြာၿပီး ထန္းသီးဆန္မ်ားအား လက္ျဖင့္ဖိကာ အရည္ထုတ္ရပါသည္။ အားလုံးၿပီးၿပီဆို ေရာင္းမအႀကီးျဖင့္ ေမႊရပါသည္။ နာရီဝက္ခန္႔ အသားက်ေအာင္ ေမႊလိုက္ၿပီဆုိရင္ျဖင့္ အျမႇဳပ္မ်ား ထလာတတ္ပါသည္။ အဲဒီအဆင့္ေရာက္ၿပီဆုိပါက အုန္းမႈတ္ခြက္မ်ားကုိ မုန္႔ရည္အတြင္း ႏွစ္ေပးထားရသည္။ မုန္႔သားေကာင္းေအာင္အတြက္ဟု ဆုိပါသည္။ အုန္းမႈတ္ခြက္မ်ားစိမ္ထားသည့္ မုန္႔ရည္ကို ဆန္ေကာျဖင့္အုပ္ကာ ေျခာက္နာရီခန္႔ထားရပါသည္။
ညဥ့္သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္သည္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေကာင္းခ်ိန္ျဖစ္ေပသိ ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူမ်ားအတြက္ေတာ့ အိပ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ အိပ္ေန၍မရပါ။ ညေနမွာ ေဖာက္ထားခဲ့သည့္ မုန္႔ရည္ေတြက ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဆိုလွ်င္ မုန္႔လုပ္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေလၿပီ။ မီးဖုိသူကဖို၊ မုိးၿပဲဒယ္ထဲ ေရျဖည့္သူကျဖည့္ျဖင့္ ထန္းသီးမုန္႔လုပ္ငန္း စတင္ရပါၿပီ။ မီးေကာင္းေကာင္းျဖင့္ တည္ထားသည့္ မုိးၿပဲဒယ္အုိးထဲကေရေတြ တပြက္ပြက္ဆူလာၿပီး အေငြ႕ေတြတက္လာၿပီဆိုလွ်င္ ဆန္ေကာတစ္ခ်ပ္တင္ရပါသည္။ ထုိဆန္ေကာေပၚ ပိတ္စအျဖဴတစ္ထည္ ထပ္ခင္းရပါသည္။ ထုိပိတ္စအျဖဴေပၚကို ၆ နာရီေက်ာ္ စိမ္ထားသည့္ မုန္႔ဆန္အရည္ပ်စ္ပ်စ္ေတြ ေလာင္းတင္ရပါသည္။ ၾကက္ဥထည့္မည္ဆိုပါက မုန္႔တစ္ဗန္းလွ်င္ ႏွစ္လံုးခန္႔ေဖာက္ထည့္ရပါ၏။ ၿပီးေနာက္ အုပ္ေဆာင္းအုပ္ရၿပီး အုပ္ေဆာင္းေအာက္ေျခ ပတ္ပတ္လည္တြင္ အေငြ႕လံုေစရန္ အဝတ္စုတ္ကုိ ေရဆြတ္ကာပတ္ရပါသည္။ ႏွစ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ေလာက္ၾကာ၍ အုပ္ေဆာင္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္မည္ဆိုလွ်င္ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ ထန္းသီးမုန္႔ေလးမ်ား ရရွိလာပါၿပီ။ တစ္ခါလုပ္လွ်င္ တစ္ဗန္းသာရေသာေၾကာင့္ အုိးၿပိဳင္လုပ္ေပသိ မုန္႔ေဖာက္သည္ယူမည့္ ေစ်းသည္မ်ားသည္မုိ႔ အားလံုးအတြက္ ေလာက္ငေအာင္လုပ္ၿပီးၿပီဆုိ မိုးစင္စင္လင္းေလၿပီ။
နံနက္လင္းလွ်င္ ႏွီးဆန္ေကာႏွင့္ ႏွီးေတာင္းကိုင္ကာ ထန္းသီးမုန္႔သည္မ်ား မုန္႔ယူရန္လာၾကပါၿပီ။ သူတို႔ႏွီးေတာင္းထဲမွာ ထန္းသီးမုန္႔အခ်ပ္လိုက္ေတြ အထပ္ထပ္စီၿပီး ကိုယ္ေရာင္းေနက် ေရစႀကိဳေစ်းႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲ အရိပ္အာဝါသေကာင္းေသာ သစ္ပင္မ်ားေအာက္ ေနရာယူသြားၾကသည္။ ေစ်းဝယ္မလာမီ ႏွီးေတာင္းထဲမွ ထန္းသီးမုန္႔ကို ႏွီးဆန္ေကာေပၚတင္ၿပီး အညာထြက္ဆံုဆီစစ္စစ္ပုတ္ကာ ညကေၾကာ္ထားသည့္ အုန္းဆန္ေၾကာ္နီနီရဲရဲ ျဖဴးထားလိုက္သည္။ ေစ်းဝယ္လာၿပီဆုိလွ်င္ မဝယ္မီ ထန္းသီးမုန္႔တစ္ေျမႇာင္းအား ဓားပါးပါးေလးျဖင့္လွီးကာ အုန္းသီးေၾကာ္ထပ္တို႔ၿပီး ေကြၽးတတ္သည္။ ေစ်းဝယ္သူကႀကိဳက္ၿပီဆိုမွ အလိုရွိသေလာက္ ႏွီးခ်ိန္ခြင္ျဖင့္ ျခင္တြယ္ေပးသည္။ ျခင္တြယ္ၿပီး ထန္းသီးမုန္႔မ်ားကို အုန္းသီးေၾကာ္ထပ္ျဖဴးၿပီး ဖ႐ံုယိုေခ်ာင္းေလးေတြ အုပ္ေပးသည္။ ဒူးရင္းသီးယုိ သုတ္ေပးသည္။ ၿပီးေနာက္ ပဲဆီသန္႔သန္႔ျဖင့္ ခ်က္ထားသည့္ အုန္းႏို႔ခ်က္ ထပ္သုတ္ျပန္သည္။ သၾကားျဖဴးသည္။ ၿပီးေနာက္ ငွက္ေပ်ာဖက္ႏုႏုေပၚတင္၊ သတင္းစာစကၠဴ ထပ္ပတ္ကာ အိတ္သန္႔သန္႔ျဖင့္ ထည့္ေပးတတ္ပါသည္။
အခ်ဳိ႕ေစ်းဝယ္သူေတြက ကေလးေတြ တစ္အုပ္လိုက္ႀကီးလည္း ပါလာတတ္သည္မို႔ လူေစ့တက္ေစ့ အျမည္းေကြၽးရပါေသးသည္။ ထန္းသီးမုန္႔တစ္ေျမႇာင္းဆို ႏွစ္က်ပ္ခြဲသားေလာက္ေတာ့ရွိတာမို႔ ေလးငါးေျမႇာင္းေကြၽးလိုက္ရၿပီဆို ေတာ္ေတာ္ေလးတာသြားၿပီ။ အျမည္းေတြ ကိုယ္စီေကြၽးၿပီး ဝယ္ေတာ့အစိတ္သားေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္တြက္ေျခမကိုက္ေတာ့။ သို႔ေပသိ ထန္းသီးမုန္႔သည္ေတြ ေစ်းတြက္မတြက္ေတာ့ပါ။ ‘‘မလွဴႏိုင္ ေစ်းေရာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း လွဴတယ္ပဲ သေဘာထားလိုက္တာပါပဲ။ ေနာက္ပိႆာမ်ားမ်ားဝယ္မယ့္သူနဲ႔ ျပန္ေထရတာေပါ့’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔သည္ ေဒၚတင္တင္ကေျပာသည္။ တစ္ဦးတည္းလာၿပီး ပိႆာလိုက္မ်ားမ်ားဝယ္ေတာ့ အျမည္းနည္းနည္းသာ ေကြၽးရသည့္အတြက္ လမ္းစားဆိုၿပီး ထန္းသီးမုန္႔အား အထုပ္သတ္သတ္ထုပ္ကာ ေပးတတ္ပါေသးသည္။
ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ အေရာင္းရဆံုးအခ်ိန္က ယခုလုိ တေပါင္းလ ပခန္းကိုႀကီးေက်ာ္ပြဲခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ကိုႀကီးေက်ာ္ပြဲခ်ိန္တုန္းကဆို ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူေရာ၊ ေရာင္းသူပါ ေရာင္းရလိုက္တာမ်ား တစ္ခ်က္ေလးမွမနားရ။ ပြဲေတာ္ျပန္ေတြရဲ႕ကားေပၚမွာ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ထုပ္ေလးေတြက တြဲေလာင္းက်ကာ ေဝွ႔ယမ္းလို႔။ ပခန္းကိုႀကီးေက်ာ္ပြဲေရာက္ ရွမ္းျပည္နယ္ဘက္မွ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို ေဒသခံေတြက ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ ဝယ္ေကြၽးလိုက္တာ ငါးဆယ္သားကို တစ္ေယာက္တည္း စားပစ္သတဲ့။
‘‘သူက စားလို႔ေကာင္းလြန္းလို႔ဆိုၿပီး ျပန္ရင္လည္း ဝယ္ေပးလိုက္ဖို႔ေျပာေသးတယ္တဲ့’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔သည္ ေဒၚတင္တင္က သူတို႔ ထန္းသီးမုန္႔ႀကိဳက္ၾကပံုကို ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ ေျပာျပသည္။ ‘‘ကိုယ့္မုန္႔ေလးႀကိဳက္တယ္ဆုိရင္ ပီတိျဖစ္တယ္။ ဒီထက္ေကာင္းေအာင္ကို ထပ္လုပ္ေပးခ်င္တာ’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူ ေဒၚဝင္းဝင္းခိုင္ကဆိုပါသည္။
အခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေရစႀကိဳကိုမႀကံဳရင္ေတာင္ ကားဂိတ္ကေန လွမ္းမွာတတ္သည္။ တရားပြဲေတြမွာ မိမိတို႔ကိုးကြယ္သည့္ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ေမြးေန႔ေတြမွာ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးဖို႔ မွာတာေတြလည္းရွိသည္။ စားဖို႔သက္သက္ မွာတာေတြလည္းရွိသည္။ ထန္းသီးမုန္႔အခ်ိန္တစ္ရာ (ပိႆာတစ္ရာ)ေလာက္ထိ မွာၾကသည္။ အဲဒီလုိမွာရင္ျဖင့္ ထန္းသီးမုန္႔နဲ႔ အေပၚကျဖဴးတဲ့အစာေတြကို သတ္သတ္စီခြဲထည့္ကာ ဂ်ပ္ဖာမ်ားျဖင့္ ကားဂိတ္ကေန တင္ေပးရသည္။ အခ်ဳိ႕က ထန္းသီးမုန္႔ကို ထူးရွယ္အျဖစ္ ႏို႔စိမ္းပါထည့္လုပ္ခိုင္းသည္။ အဲဒီလုိအခါဆိုရင္ေတာ့ ပံုမွန္တစ္ပိႆာ ႏွစ္ေထာင့္ေလးရာေပမယ့္ တစ္ပိႆာ သံုးေထာင္ေလာက္ ေစ်းျဖစ္သြားသည္ဟု ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူမ်ားက ဆုိပါသည္။
ေရစႀကိဳၿမိဳ႕ဝန္းက်င္ ရြာအခ်ဳိ႕မွာေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ကို ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔နဲ႔ ဧည့္ခံတာမ်ဳိးလည္းရွိသည္ဟု ထန္းသီးမုန္႔လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္သူ ဦးစိန္ေအာင္မင္းကဆိုပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ေရစႀကိဳရဲ႕ ျမန္မာ့႐ိုးရာဓေလ့တစ္ခုတြင္လည္း ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔က ပါျပန္သည္။ ေမြးခ်င္းထဲက (သို႔မဟုတ္) မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းထဲက အိမ္အသစ္ျဖစ္ေစ၊ တိုက္အသစ္ျဖစ္ေစ ေဆာက္ေနသည္ဆိုပါက ေဆာက္လုပ္ေပးမည့္လက္သမားအဖြဲ႕ကို ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ သြားေကြၽးရသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ထုိဓေလ့အား အိမ္ေဆာက္ခ်သည္ဟုဆုိပါသည္။
အကယ္၍ စာဖတ္သူအေနျဖင့္ ေရစႀကိဳသားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ေရစႀကိဳသူႏွင့္ျဖစ္ေစ အေၾကာင္းပါၿပီး အဲဒီမွာ မဂၤလာသြားေဆာင္ၾကၿပီဆိုပါစို႔။ စာဖတ္သူႏွင့္ အတူပါလာၾကမည့္ သင့္မိဘေဆြမ်ဳိးေတြအတြက္ အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ေတြ တနင့္တပိုးႀကီး ဝယ္ထည့္ေပးမွာ ေသခ်ာသည္။ ‘‘မဂၤလာေဆာင္ရွိတဲ့အခါမ်ဳိးဆိုရင္ တအားေရာင္းေကာင္းတာ’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔သည္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကဆိုပါသည္။
ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေရာက္ေနတဲ့ ေရစႀကိဳသားေတြထံ လူႀကံဳရွိလို႔ ဘာမွာဦးမလဲေမးလိုက္ရင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း မိဘေဆြမ်ဳိး မိတ္ရင္းေဆြရင္းအျပင္ ကိုယ့္ေဒသထြက္မုန္႔ပါ လြမ္းတတ္ၾကသည္မို႔ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔သာယူခဲ့ဖို႔ ဆက္ဆက္မွာၾကသည္။ ကိုယ္တိုင္စားဖို႔အျပင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ ကိုယ့္ေဒသထြက္ အစားအစာကို ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ေကြၽးတတ္ၾကသည္။
ခုေတာ့ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ေလးေတြက ကားစီးၿပီး ရန္ကုန္တို႔၊ မႏၲေလးတို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြဆီ သြားရတာတင္ အားမရေတာ့။ ေရစႀကိဳနယ္သားအခ်ဳိ႕လည္း ဝမ္းေရးအတြက္ ျပည္ပေရာက္ကုန္ၾကၿပီမို႔ လူႀကံဳရွိသည့္အခါ မွတ္မွတ္ရရ မွာတတ္သည့္အတြက္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔မ်ား ေလယာဥ္ပ်ံေတာင္စီးေနရေလၿပီ။ အေဝးေရာက္အညာသားမ်ား ထန္းသီးမုန္႔စားရင္း အိမ္အလြမ္းေတြ ေျဖၾကေလၿပီ။ ‘‘တစ္ေလာကေတာင္ စင္ကာပူကေနမွာလို႔ ထည့္ေပးလိုက္ရေသးတယ္’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူ ေဒၚဝါဝါခိုင္ကေျပာျပသည္။ ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း၊ တုိင္းတစ္ပါးအစားအစာေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲဝင္လာလာ၊ ကမၻာ၏ မည္သည့္အရပ္တြင္ရွိေနသည္ျဖစ္ပါေစ အညာျပန္လက္ေဆာင္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ကိုေတာ့ျဖင့္ မက္မက္ေမာေမာ စားခ်င္ေနသူေတြကေတာ့ ရွိေနတုန္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ကို မန္းသူမန္းသားေတြတင္ ႀကိဳက္သည္မဟုတ္။ မံုရြာကလည္း ႀကိဳက္သည္။ ပခုကၠဴကလည္း ႀကိဳက္သည္။ ရန္ကုန္ကလည္း ႀကိဳက္သည္။ ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္ စားဖူးသူတိုင္း ႀကိဳက္ၾကသည္ဟုေျပာလွ်င္ လြန္မည္မထင္။ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ကို ကိတ္မုန္႔ႏွင့္ပင္ေတာင္ မလဲႏိုင္ဘူးဟု စားဖူးသူအခ်ဳိ႕က ဆုိျပန္သည္။စားဖူးသူတိုင္းစြဲလမ္းခဲ့ၾကသည့္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ ေပၚေပါက္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဟု ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူမ်ားက ဆိုပါသည္။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ထက္ မနည္းေတာ့ဟု ဆိုၾကသည္။
ထုိမွ်နာမည္ႀကီးၿပီး သက္တမ္းၾကာရွည္လွၿပီျဖစ္သည့္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔မွာ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ကိတ္မုန္႔မ်ားလုိ စက္ေတြတဝုန္းဝုန္းေမာင္းၿပီး လုပ္ရသည့္မုန္႔မ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ အညာေဒသ႐ိုးရာ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ အိမ္တြင္းမႈလုပ္ငန္းေလးတစ္ခုသာျဖစ္ပါသည္။
ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ၿပီး ကိုယ္တုိင္ေရာင္းသူလည္းရွိသည္။ သူမ်ားလုပ္ၿပီးသားကို ေဖာက္သည္ျပန္ယူ ေရာင္းသူေတြလည္းရွိသည္။ ယခုေတာ့ သူမ်ားလုပ္ၿပီးသားမုန္႔ကို တစ္ဆင့္ျပန္ယူေရာင္းသည္က အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔လုပ္ရန္ ပထမဦးဆံုးအဆင့္အေနျဖင့္ ညေနပိုင္းတြင္ မေနာသုခ (သို႔မဟုတ္) ေပၚဆန္းဆန္လတ္ ဆန္အမ်ဳိးအစားႏွင့္ ဆန္ၾကမ္းကို ငါးျပည္ခန္႔စီေရာကာ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေအာင္ ေရစိမ္ရပါသည္။ ေရစိမ္လို႔ ဆန္ေတြပြလာၿပီဆုိလွ်င္ ႀကိတ္စက္ျဖင့္ ႀကိတ္ရပါသည္။ ရလာသည့္ မုန္႔ဆန္အရည္မပ်စ္မက်ဲကို ထန္းလ်က္အခ်ိန္တစ္ဆယ္(ဆယ္ပိႆာ)ျဖင့္ အင္တံုထဲတြင္ စပ္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထန္းသီးလံုးမွည့္မွည့္ကို အခြံခြာၿပီး ထန္းသီးဆန္မ်ားအား လက္ျဖင့္ဖိကာ အရည္ထုတ္ရပါသည္။ အားလုံးၿပီးၿပီဆို ေရာင္းမအႀကီးျဖင့္ ေမႊရပါသည္။ နာရီဝက္ခန္႔ အသားက်ေအာင္ ေမႊလိုက္ၿပီဆုိရင္ျဖင့္ အျမႇဳပ္မ်ား ထလာတတ္ပါသည္။ အဲဒီအဆင့္ေရာက္ၿပီဆုိပါက အုန္းမႈတ္ခြက္မ်ားကုိ မုန္႔ရည္အတြင္း ႏွစ္ေပးထားရသည္။ မုန္႔သားေကာင္းေအာင္အတြက္ဟု ဆုိပါသည္။ အုန္းမႈတ္ခြက္မ်ားစိမ္ထားသည့္ မုန္႔ရည္ကို ဆန္ေကာျဖင့္အုပ္ကာ ေျခာက္နာရီခန္႔ထားရပါသည္။
ညဥ့္သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္သည္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေကာင္းခ်ိန္ျဖစ္ေပသိ ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူမ်ားအတြက္ေတာ့ အိပ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ အိပ္ေန၍မရပါ။ ညေနမွာ ေဖာက္ထားခဲ့သည့္ မုန္႔ရည္ေတြက ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဆိုလွ်င္ မုန္႔လုပ္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေလၿပီ။ မီးဖုိသူကဖို၊ မုိးၿပဲဒယ္ထဲ ေရျဖည့္သူကျဖည့္ျဖင့္ ထန္းသီးမုန္႔လုပ္ငန္း စတင္ရပါၿပီ။ မီးေကာင္းေကာင္းျဖင့္ တည္ထားသည့္ မုိးၿပဲဒယ္အုိးထဲကေရေတြ တပြက္ပြက္ဆူလာၿပီး အေငြ႕ေတြတက္လာၿပီဆိုလွ်င္ ဆန္ေကာတစ္ခ်ပ္တင္ရပါသည္။ ထုိဆန္ေကာေပၚ ပိတ္စအျဖဴတစ္ထည္ ထပ္ခင္းရပါသည္။ ထုိပိတ္စအျဖဴေပၚကို ၆ နာရီေက်ာ္ စိမ္ထားသည့္ မုန္႔ဆန္အရည္ပ်စ္ပ်စ္ေတြ ေလာင္းတင္ရပါသည္။ ၾကက္ဥထည့္မည္ဆိုပါက မုန္႔တစ္ဗန္းလွ်င္ ႏွစ္လံုးခန္႔ေဖာက္ထည့္ရပါ၏။ ၿပီးေနာက္ အုပ္ေဆာင္းအုပ္ရၿပီး အုပ္ေဆာင္းေအာက္ေျခ ပတ္ပတ္လည္တြင္ အေငြ႕လံုေစရန္ အဝတ္စုတ္ကုိ ေရဆြတ္ကာပတ္ရပါသည္။ ႏွစ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ေလာက္ၾကာ၍ အုပ္ေဆာင္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္မည္ဆိုလွ်င္ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ ထန္းသီးမုန္႔ေလးမ်ား ရရွိလာပါၿပီ။ တစ္ခါလုပ္လွ်င္ တစ္ဗန္းသာရေသာေၾကာင့္ အုိးၿပိဳင္လုပ္ေပသိ မုန္႔ေဖာက္သည္ယူမည့္ ေစ်းသည္မ်ားသည္မုိ႔ အားလံုးအတြက္ ေလာက္ငေအာင္လုပ္ၿပီးၿပီဆုိ မိုးစင္စင္လင္းေလၿပီ။
နံနက္လင္းလွ်င္ ႏွီးဆန္ေကာႏွင့္ ႏွီးေတာင္းကိုင္ကာ ထန္းသီးမုန္႔သည္မ်ား မုန္႔ယူရန္လာၾကပါၿပီ။ သူတို႔ႏွီးေတာင္းထဲမွာ ထန္းသီးမုန္႔အခ်ပ္လိုက္ေတြ အထပ္ထပ္စီၿပီး ကိုယ္ေရာင္းေနက် ေရစႀကိဳေစ်းႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲ အရိပ္အာဝါသေကာင္းေသာ သစ္ပင္မ်ားေအာက္ ေနရာယူသြားၾကသည္။ ေစ်းဝယ္မလာမီ ႏွီးေတာင္းထဲမွ ထန္းသီးမုန္႔ကို ႏွီးဆန္ေကာေပၚတင္ၿပီး အညာထြက္ဆံုဆီစစ္စစ္ပုတ္ကာ ညကေၾကာ္ထားသည့္ အုန္းဆန္ေၾကာ္နီနီရဲရဲ ျဖဴးထားလိုက္သည္။ ေစ်းဝယ္လာၿပီဆုိလွ်င္ မဝယ္မီ ထန္းသီးမုန္႔တစ္ေျမႇာင္းအား ဓားပါးပါးေလးျဖင့္လွီးကာ အုန္းသီးေၾကာ္ထပ္တို႔ၿပီး ေကြၽးတတ္သည္။ ေစ်းဝယ္သူကႀကိဳက္ၿပီဆိုမွ အလိုရွိသေလာက္ ႏွီးခ်ိန္ခြင္ျဖင့္ ျခင္တြယ္ေပးသည္။ ျခင္တြယ္ၿပီး ထန္းသီးမုန္႔မ်ားကို အုန္းသီးေၾကာ္ထပ္ျဖဴးၿပီး ဖ႐ံုယိုေခ်ာင္းေလးေတြ အုပ္ေပးသည္။ ဒူးရင္းသီးယုိ သုတ္ေပးသည္။ ၿပီးေနာက္ ပဲဆီသန္႔သန္႔ျဖင့္ ခ်က္ထားသည့္ အုန္းႏို႔ခ်က္ ထပ္သုတ္ျပန္သည္။ သၾကားျဖဴးသည္။ ၿပီးေနာက္ ငွက္ေပ်ာဖက္ႏုႏုေပၚတင္၊ သတင္းစာစကၠဴ ထပ္ပတ္ကာ အိတ္သန္႔သန္႔ျဖင့္ ထည့္ေပးတတ္ပါသည္။
အခ်ဳိ႕ေစ်းဝယ္သူေတြက ကေလးေတြ တစ္အုပ္လိုက္ႀကီးလည္း ပါလာတတ္သည္မို႔ လူေစ့တက္ေစ့ အျမည္းေကြၽးရပါေသးသည္။ ထန္းသီးမုန္႔တစ္ေျမႇာင္းဆို ႏွစ္က်ပ္ခြဲသားေလာက္ေတာ့ရွိတာမို႔ ေလးငါးေျမႇာင္းေကြၽးလိုက္ရၿပီဆို ေတာ္ေတာ္ေလးတာသြားၿပီ။ အျမည္းေတြ ကိုယ္စီေကြၽးၿပီး ဝယ္ေတာ့အစိတ္သားေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္တြက္ေျခမကိုက္ေတာ့။ သို႔ေပသိ ထန္းသီးမုန္႔သည္ေတြ ေစ်းတြက္မတြက္ေတာ့ပါ။ ‘‘မလွဴႏိုင္ ေစ်းေရာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း လွဴတယ္ပဲ သေဘာထားလိုက္တာပါပဲ။ ေနာက္ပိႆာမ်ားမ်ားဝယ္မယ့္သူနဲ႔ ျပန္ေထရတာေပါ့’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔သည္ ေဒၚတင္တင္ကေျပာသည္။ တစ္ဦးတည္းလာၿပီး ပိႆာလိုက္မ်ားမ်ားဝယ္ေတာ့ အျမည္းနည္းနည္းသာ ေကြၽးရသည့္အတြက္ လမ္းစားဆိုၿပီး ထန္းသီးမုန္႔အား အထုပ္သတ္သတ္ထုပ္ကာ ေပးတတ္ပါေသးသည္။
ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ အေရာင္းရဆံုးအခ်ိန္က ယခုလုိ တေပါင္းလ ပခန္းကိုႀကီးေက်ာ္ပြဲခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ကိုႀကီးေက်ာ္ပြဲခ်ိန္တုန္းကဆို ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူေရာ၊ ေရာင္းသူပါ ေရာင္းရလိုက္တာမ်ား တစ္ခ်က္ေလးမွမနားရ။ ပြဲေတာ္ျပန္ေတြရဲ႕ကားေပၚမွာ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ထုပ္ေလးေတြက တြဲေလာင္းက်ကာ ေဝွ႔ယမ္းလို႔။ ပခန္းကိုႀကီးေက်ာ္ပြဲေရာက္ ရွမ္းျပည္နယ္ဘက္မွ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို ေဒသခံေတြက ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ ဝယ္ေကြၽးလိုက္တာ ငါးဆယ္သားကို တစ္ေယာက္တည္း စားပစ္သတဲ့။
‘‘သူက စားလို႔ေကာင္းလြန္းလို႔ဆိုၿပီး ျပန္ရင္လည္း ဝယ္ေပးလိုက္ဖို႔ေျပာေသးတယ္တဲ့’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔သည္ ေဒၚတင္တင္က သူတို႔ ထန္းသီးမုန္႔ႀကိဳက္ၾကပံုကို ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ ေျပာျပသည္။ ‘‘ကိုယ့္မုန္႔ေလးႀကိဳက္တယ္ဆုိရင္ ပီတိျဖစ္တယ္။ ဒီထက္ေကာင္းေအာင္ကို ထပ္လုပ္ေပးခ်င္တာ’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူ ေဒၚဝင္းဝင္းခိုင္ကဆိုပါသည္။
အခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေရစႀကိဳကိုမႀကံဳရင္ေတာင္ ကားဂိတ္ကေန လွမ္းမွာတတ္သည္။ တရားပြဲေတြမွာ မိမိတို႔ကိုးကြယ္သည့္ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ေမြးေန႔ေတြမွာ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးဖို႔ မွာတာေတြလည္းရွိသည္။ စားဖို႔သက္သက္ မွာတာေတြလည္းရွိသည္။ ထန္းသီးမုန္႔အခ်ိန္တစ္ရာ (ပိႆာတစ္ရာ)ေလာက္ထိ မွာၾကသည္။ အဲဒီလုိမွာရင္ျဖင့္ ထန္းသီးမုန္႔နဲ႔ အေပၚကျဖဴးတဲ့အစာေတြကို သတ္သတ္စီခြဲထည့္ကာ ဂ်ပ္ဖာမ်ားျဖင့္ ကားဂိတ္ကေန တင္ေပးရသည္။ အခ်ဳိ႕က ထန္းသီးမုန္႔ကို ထူးရွယ္အျဖစ္ ႏို႔စိမ္းပါထည့္လုပ္ခိုင္းသည္။ အဲဒီလုိအခါဆိုရင္ေတာ့ ပံုမွန္တစ္ပိႆာ ႏွစ္ေထာင့္ေလးရာေပမယ့္ တစ္ပိႆာ သံုးေထာင္ေလာက္ ေစ်းျဖစ္သြားသည္ဟု ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူမ်ားက ဆုိပါသည္။
ေရစႀကိဳၿမိဳ႕ဝန္းက်င္ ရြာအခ်ဳိ႕မွာေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ကို ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔နဲ႔ ဧည့္ခံတာမ်ဳိးလည္းရွိသည္ဟု ထန္းသီးမုန္႔လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္သူ ဦးစိန္ေအာင္မင္းကဆိုပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ေရစႀကိဳရဲ႕ ျမန္မာ့႐ိုးရာဓေလ့တစ္ခုတြင္လည္း ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔က ပါျပန္သည္။ ေမြးခ်င္းထဲက (သို႔မဟုတ္) မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းထဲက အိမ္အသစ္ျဖစ္ေစ၊ တိုက္အသစ္ျဖစ္ေစ ေဆာက္ေနသည္ဆိုပါက ေဆာက္လုပ္ေပးမည့္လက္သမားအဖြဲ႕ကို ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ သြားေကြၽးရသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ထုိဓေလ့အား အိမ္ေဆာက္ခ်သည္ဟုဆုိပါသည္။
အကယ္၍ စာဖတ္သူအေနျဖင့္ ေရစႀကိဳသားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ေရစႀကိဳသူႏွင့္ျဖစ္ေစ အေၾကာင္းပါၿပီး အဲဒီမွာ မဂၤလာသြားေဆာင္ၾကၿပီဆိုပါစို႔။ စာဖတ္သူႏွင့္ အတူပါလာၾကမည့္ သင့္မိဘေဆြမ်ဳိးေတြအတြက္ အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ေတြ တနင့္တပိုးႀကီး ဝယ္ထည့္ေပးမွာ ေသခ်ာသည္။ ‘‘မဂၤလာေဆာင္ရွိတဲ့အခါမ်ဳိးဆိုရင္ တအားေရာင္းေကာင္းတာ’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔သည္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကဆိုပါသည္။
ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေရာက္ေနတဲ့ ေရစႀကိဳသားေတြထံ လူႀကံဳရွိလို႔ ဘာမွာဦးမလဲေမးလိုက္ရင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း မိဘေဆြမ်ဳိး မိတ္ရင္းေဆြရင္းအျပင္ ကိုယ့္ေဒသထြက္မုန္႔ပါ လြမ္းတတ္ၾကသည္မို႔ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔သာယူခဲ့ဖို႔ ဆက္ဆက္မွာၾကသည္။ ကိုယ္တိုင္စားဖို႔အျပင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ ကိုယ့္ေဒသထြက္ အစားအစာကို ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ေကြၽးတတ္ၾကသည္။
ခုေတာ့ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ေလးေတြက ကားစီးၿပီး ရန္ကုန္တို႔၊ မႏၲေလးတို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြဆီ သြားရတာတင္ အားမရေတာ့။ ေရစႀကိဳနယ္သားအခ်ဳိ႕လည္း ဝမ္းေရးအတြက္ ျပည္ပေရာက္ကုန္ၾကၿပီမို႔ လူႀကံဳရွိသည့္အခါ မွတ္မွတ္ရရ မွာတတ္သည့္အတြက္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔မ်ား ေလယာဥ္ပ်ံေတာင္စီးေနရေလၿပီ။ အေဝးေရာက္အညာသားမ်ား ထန္းသီးမုန္႔စားရင္း အိမ္အလြမ္းေတြ ေျဖၾကေလၿပီ။ ‘‘တစ္ေလာကေတာင္ စင္ကာပူကေနမွာလို႔ ထည့္ေပးလိုက္ရေသးတယ္’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူ ေဒၚဝါဝါခိုင္ကေျပာျပသည္။ ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း၊ တုိင္းတစ္ပါးအစားအစာေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲဝင္လာလာ၊ ကမၻာ၏ မည္သည့္အရပ္တြင္ရွိေနသည္ျဖစ္ပါေစ အညာျပန္လက္ေဆာင္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ကိုေတာ့ျဖင့္ မက္မက္ေမာေမာ စားခ်င္ေနသူေတြကေတာ့ ရွိေနတုန္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
