တံတားဦးၿမိဳ႕အတြင္းရွိ ထေနာင္းကုိင္း၊ စကားတဲေက်းရြာေဒသခံမ်ား၏ ေန႔စဥ္ဘ၀ လူေနမႈျမင္ကြင္းအခ်ဳိ႕ (ဓာတ္ပုံ-ညီညီေဇာ္)
ပူအိုက္လြန္းလွသည့္ အညာေႏြေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုဝယ္ တံတားဦး-ၿမိဳ႕သာ လမ္းနံေဘးရွိ ထေနာင္းကိုင္းရြာအနီး ထန္းေတာအတြင္းမွ တဲငယ္ေလးတစ္ခုအတြင္းတြင္ေတာ့မီးဖိုေျခာက္ဖိုျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနသူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးရွိေနသည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးကေတာ့ ထန္းလ်က္က်ဳိေနသူ ထန္းသမားမယားမႏုျဖစ္သည္။ ဖုိထားသည့္ မီးဖိုေျခာက္ဖုိႏွင့္ ပြက္ပြက္ဆူေနသည့္ ဒယ္အိုးမ်ား၏ အပူဓာတ္မ်ားက မႏုခႏၶာကိုယ္ဆီလာ႐ိုက္ခတ္ကာ ေခြၽးေတြ တစက္စက္က်လာေစခဲ့သည္။
သည္ေလာက္ပူေလာင္ေနသည့္ ရာသီဥတုၾကားထဲ မီးအပူေတြၾကား စိတ္မညစ္ဘူးလားဟု ေမးေတာ့ ‘‘မီးကပူ ေနကပူေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မညစ္ပါဘူး။ ေတာလုပ္ငန္းသဘာဝဆိုေတာ့ လုပ္ရတာပဲ’’ဟု ေျပာရင္း မႏုက ရယ္ျပပါသည္။ မီးအပူ၊ ေနအပူသာမကေသးပါ။ ထန္းလ်က္လံုးသည့္အခါတြင္လည္း ပူေနတုန္းလံုးရ သျဖင့္ လက္ေတြအေတာ္ပူသည္ဟု မႏုကေျပာျပသည္။ သို႔ေသာ္ မႏုမ်က္ႏွာကေတာ့ စိတ္ညစ္ပံုတစ္စက္ကေလးမွမျပ။
မႏုတို႔ ထန္းသမားမိသားစုေနထုိင္သည့္ တဲအိမ္ေလးအတြင္းမွာ ဝါတာကူလာ(ေရေအးစက္)ရွိမေနပါ။ သို႔ေသာ္ စိုဖတ္ေနသည့္ သဲအုိးေလးကေတာ့ တဲေထာင့္ေလးတြင္ ရွိေနသည္။ ထုိသဲအိုးေလးထဲမွေရက သဘာဝအေအးမို႔ ဝါတာကူလာထဲက ေရထက္ပင္သာ၍ေသာက္လို႔ေကာင္းသည္။ ေနာက္ၿပီး မႏုတို႔ တဲအိမ္ေလးထဲတြင္ ပန္ကာတို႔၊ အဲကြန္း(ေလေအးေပးစက္)တို႔လည္း တပ္မထားပါ။ ထန္းလက္မုိး၊ ထန္းလက္ကာတဲအိမ္ေလး။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေဝ့တိုက္ လာသည့္ သဘာဝ ေလေအးေလးေတြက ေခြၽးစက္တို႔ကို တိတ္ေစေလသည္။
မႏုလင္သား ထန္သမားကို ေမာင္ေက်ာ္သည္လည္း မႏု အတုိင္းပင္။ အပူဒဏ္ေၾကာင့္ ထန္းတက္ရသည္မွာ ပိုပင္ပန္း ေသာ္ျငား လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္မို႔ ပင္ပန္းသည္မထင္ေတာ့။ နံနက္ ခင္းႏွင့္ ညေနပိုင္းေတြမွာထန္း တက္ၿပီး ေနျပင္းခ်ိန္ ေန႔လယ္ ခင္း လုပ္ငန္းႏိုင္လွ်င္ အရိပ္ အာဝါသေကာင္းသည့္ သစ္ပင္ ေအာက္ တစ္ေရးတေမာအိပ္ မည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ထန္း လုပ္ငန္းအတြက္ လိုအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ခ်င္ျပင္ဆင္ေနမည္ဟု ကိုေမာင္ေက်ာ္က အၿပံဳးခ်ဳိခ်ဳိျဖင့္ ဆိုသည္။
ကိုေမာင္ေက်ာ္တုိ႔၊ မႏုတို႔ ကေတာ့ ထန္းလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ သူေတြမို႔ ေႏြရာသီကာလ ပိုမို အလုပ္မ်ားၾကရသည္။ တံတားဦး ၿမိဳ႕နယ္ စကားတဲရြာက အဘြား ေဒၚၾကင္ႏုတို႔ကေတာ့ ေႏြရာသီ ဆို ေအးေအးေဆးေဆး တကယ့္ ေဟာလီးေဒး။
အဘြားေဒၚၾကင္ႏုတို႔ အမ်ဳိး သမီးတစ္သိုက္ တံတားဦး- ၿမိဳ႕သာလမ္းနံေဘး လယ္ကြင္း အတြင္းရွိ အရိပ္အာဝါသေကာင္း လွသည့္ သရက္ပင္ႀကီးတစ္ပင္နား တြင္ စုေဝးေနၾကသည္။ သရက္ ပင္ႀကီးအနီးတြင္ ေရတြင္းတစ္ တြင္းလည္းရွိသည္မို႔ သာ၍ေအး ေနပါသည္။ အဘြားေဒၚၾကင္ႏုက အသက္ (၆၅)ႏွစ္ရွိၿပီ။ ေတာင္သူ သိမ္းခ်ိန္မို႔ အဘြားက ေရသြင္း ထားသည့္ လယ္ထဲက ငါးေပါက္ စေလးေတြကို ေနပူႀကီးထဲ သြား ဖမ္းေနတာျဖစ္သည္။ ငါးရသည္ က နည္းနည္း၊ ရႊံ႕ဗြက္ေတြေပလာ သည္က မ်ားမ်ား။ ရႊံ႕ဗြက္ေတြ လူးထားသည့္ ငါးမ်ားကို ေရတြင္းတြင္ လာေဆးေနျခင္းျဖစ္သည္။
အျခားအမ်ဳိးသမီးေတြက ေတာ့ ႏြားေက်ာင္းရင္း ေန႔ခင္း ေန႔လယ္ဘက္ အပူရွိန္ျပင္းထန္ ခ်ိန္ အရိပ္ေကာင္းလွသည့္ သရက္ပင္ေအာက္ လာစုၾကတာျဖစ္ သည္။ ႏြားေက်ာင္းလာၾကသူေတြ မို႔ အပူဒဏ္သက္သာေအာင္ သနပ္ခါးထူထူ လိမ္းလာၾက သည္။ ေနပူဒဏ္ခံႏုိင္ေအာင္ ပုဆိုးေတြၿခံဳလာၾကသည္။ လက္ ထဲမွာလည္း ေရဒီယိုေလးတစ္လံုး ျဖင့္ သီခ်င္းေတြနားေထာင္ၾက သည္။
အိမ္မွာက်န္ခဲ့သူေတြက လည္း ေတာင္သူလုပ္ငန္းမရွိ၍ နံနက္အေစာႀကီးထရန္မလို။ ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ ေန႔ခင္း ေန႔လယ္ဘက္ တစ္ေရးတေမာ အိပ္၊ တီဗီၾကည့္ျဖင့္ ေႏြရာသီ ကာလရွည္ကို ျဖတ္သန္းၾက သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာသူေတာင္ သားမ်ား အလုပ္နဲ႔လက္ မျပတ္ ခ်င္ၾကသူေတြမို႔ ေတာင္သူလုပ္ ငန္းသိမ္းခ်ိန္မွာ ႏြားေက်ာင္းတာ တို႔၊ ရက္ကန္းရက္တာတို႔အျပင္ နီးစပ္ရာအလုပ္ၾကမ္းေလး ဘာ ေလးေတြ ဝင္လုပ္ၾကသူေတြလည္းရွိသည္။ ေနပူတာေတြဘာေတြ သူတို႔ဂ႐ုမစိုက္တတ္ၾက။
သႀကၤန္အၿပီး မုိးဦးက်လာၿပီ ဆိုလွ်င္ ႏွမ္းႀကဲေျမပဲႏုတ္တာေတြ လုပ္ရေတာ့မည္။ မိုးမက်ခင္ေလးေႏြရာသီေဟာလီးေဒး ကာလေတြကို တေပ်ာ္တပါးႀကီး ျဖတ္သန္းခြင့္ရတာျဖစ္သည္။ အဘြား ေဒၚၾကင္ႏုကေတာ့ ေႏြရာသီဆုိ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပ်ာ္သည္ဟုဆိုသည္။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ပင္ပန္းလာခဲ့၍ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနထိုင္ခြင့္ရသည့္ ကာလေလးမို႔ ေပ်ာ္ဟန္တူသည္။
အပူရွိန္ျပင္းထန္လာၿပီျဖစ္ ၍ ေႏြရာသီကာလတြင္ ျပဳလုပ္ရန္ မသင့္သည့္ အျပဳအမူမ်ားကို လည္း ေတာသူေတာင္သားေတြ ေပမယ့္ သိၾကသည္။ နံနက္၁၀ နာရီေနာက္ပိုင္း ေနအပူရွိန္ျပင္း သည့္အခ်ိန္ ေရခ်ဳိးဆင္ျခင္ၾက သည္။ အရိပ္အာဝါသေကာင္းလွ သည့္ ေညာင္ပင္တို႔၊ သရက္ပင္ တို႔ေအာက္မွာ ခိုၾကသည္။ ပူျပင္း စူးရွလြန္းလွသည့္ အညာေႏြကို အညာသူအညာသားမ်ား ေၾကာက္လန္႔ပံုမရ။ ‘‘ေၾကာက္ေန လို႔လည္း ျဖစ္မွမျဖစ္တာ’’ဟု ႏြား ေက်ာင္းေနသည့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ ဦးက ဆိုသည္။
ေႏြကေတာ့ စမည္ႀကံခါရွိ ေသး ဇာတိက ေကာင္းေကာင္းျပ ေနေလၿပီ။ ဒီႏွစ္က အပူေပၚ အပူ ဆင့္သလို အယ္လ္နီညိဳႏွစ္ျဖစ္ တာေၾကာင့္ အပူစံခ်ိန္တင္မည္ဟု ဆိုသည္။ သႀကၤန္အၿပီးကာလ ကဆုန္၊ နယုန္ႏွင့္ ေတာ္သလင္း လေတြ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးကာ ျဖတ္သန္း ရဦးမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ပံုစံေတြက အညာကိုစြန္႔ခြာမည့္ဟန္ တစ္စက္ ကေလးမွမျပ။ လူေတြ၊ ကားေတြ ျဖင့္ ျပည့္သိပ္က်ပ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕ျပလမ္းမေတြေပၚ ျဖတ္သန္းခ်င္ပံု မရၾကပါ။ ျမင့္မားလွသည့္ တိုက္တာေတြၾကား၊ ပူးကပ္ေနသည့္ လူေနအိမ္ေျခ တိုက္တာေတြ အၾကား ေဝ့တိုက္လာသည့္ ေလပူေတြကို ခံစားခ်င္ပံုမရၾကပါ။ ဖန္တီးထားသည့္ ေလေအးစက္ ေတြၾကားထဲလည္း ေနခ်င္ပံု မရ ၾကပါ။
လယ္ကြင္းေတြထဲက ျဖတ္ သန္းတိုက္ခတ္လာသည့္ ေလႏု ေအးေလးေတြကိုသာ ေအးေအး သက္သာ ခံစားလိုၾကသည္။ အရိပ္အာဝါသေကာင္းလွသည့္ အပင္ႀကီးေတြေအာက္မွာ ေလ ကေလးတျဖဴးျဖဴးျဖင့္ အပူအပင္ ကင္းမဲ့ကာ အိပ္စက္လိုၾကသည္။ သဘာဝသဲအိုးထဲက ေရေအး ေအးကိုသာ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း ေသာက္လိုၾကသည္။ သဘာဝ တရားႀကီးကေတာ့ သူအခ်ိန္ႏွင့္ သူ ေအးလိုက္၊ စိုစြတ္လိုက္၊ ေျခာက္ေသြ႕လိုက္ျဖင့္ ရာသီေတြ အလီလီ အလွည့္က် ေျပာင္းလဲ ေပးေနခဲ့သည္။
ေက်းလက္ေန ေတာသူ ေတာင္သားမ်ားကေတာ့ သဘာဝ ကေပးသည့္ သံသရာစက္ဝန္း အတုိင္း အလွည့္က်ေနထိုင္ဖို႔ အသားက်ေနခဲ့ပါၿပီ။ အစြန္း ေရာက္ရာသီဥတုမ်ားအၾကား ႀကံ႕ႀကံ႕ခံ ေနထိုင္ခဲ့ရသည့္ ကာလေတြက မ်ားလွၿပီမဟုတ္ပါလား.
No comments:
Post a Comment