မႏၲေလးၿမိဳ႕တစ္ေနရာတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ေရာင္းသူမဲ့အေအးဆုိင္၌ ဝယ္ယူေနသူတစ္ဦး
ဓာတ္ပံု - ကုိဝမ္း
လူမႈကြန္ရက္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ စာမ်က္ႏွာေတြထက္မွာ ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း
ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတဲ့ ပုံရိပ္တစ္ခု ရိွပါတယ္။ ထိုအေၾကာင္းအရာကေတာ့ လူေစာင့္မထားတဲ့
မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းေတြေပၚက ေရာင္းသူမဲ့ အေအးဆုိင္ေလးေတြ
ပါပဲ။ ေရာင္းသူမဲ့ အေအးဆုိင္ေလးေတြမွာ အေအးဘူးတုိ႔၊ ေရသန္႔ဘူးတို႔ကို ေရခဲစိမ္ၿပီး ေဖာ့ဘူးတစ္ဘူးနဲ႔ ထားထားေပးပါတယ္။ ေရသန္႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေအးပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဘူးယူရင္ ေငြ ၃၀၀ က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ ေဖာ့ဘူးထဲက ပလတ္စတစ္ ပိုက္ဆံဘူးေလးထဲမွာ ထည့္သြားခဲ့႐ုံပါ။
အဲဒီေရာင္းသူမဲ့ အေအးဆုိင္ေလးေတြကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူကေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာေန ထုိင္တဲ့ ကို၀မ္းေခၚ ကိုစိုင္းေနမ်ဳိးေမာင္ေမာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကို၀မ္းလို႔ ဆုိလုိက္တာနဲ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ပရဟိတ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့သူ ဆိုတာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကလူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္သုံးစဲြသူေတြ ရင္းႏွီးေနၿပီးသားပါ။ ကို၀မ္းက One toOne ျပည္သူ႔ကူညီေရးအဖဲြ႕ဆိုၿပီး ပရဟိတအဖဲြ႕ေလးလည္း ဖဲြ႕စည္း ထားပါတယ္။
ကို၀မ္းက ပရဟိတမ်ဳိးစုံကို ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္မို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔စာေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးျမင္ဖူးတဲ့ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြက ဆုိင္မ်ဳိးေလးတစ္ခု အေကာင္ အထည္ေဖာ္ ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေရာင္းသူမဲ့ဆုိင္
ေလးေတြပါ။ ေစ်း၀ယ္သူေတြက ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ပစၥည္းယူၿပီး က်သင့္တဲ့ တန္ဖုိးေငြကို ေပးထားခဲ့တဲ့ ဆုိင္မ်ဳိးေလးကို ကို၀မ္းေတာ္ေတာ္သေဘာ က်ေနခဲ့တယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလည္း ေက်ာင္းဆရာမႀကီးတစ္ဦးက စာေရးကိရိယာ
ေတြကို သူ႔ေက်ာင္းေလးမွာ ေရာင္းသူမဲ့ဆုိင္ အျဖစ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖူးတာေတြ၊ ရန္ကုန္က မီးေသြးဆုိင္တစ္ဆုိင္ ေရာင္းသူမဲ့ ေရာင္းခ်ထားတာမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ဖူးေတာ့ မႏၲေလးမွာလည္း သူ အေကာင္အထည္ေဖာ္
ခ်င္လာခဲ့တယ္။
ေနာက္ၿပီး အစိုးရကလည္း ျပည္သူ တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အစိုးရတစ္ခု ေျပာင္းလဲလို႔သြားခဲ့ၿပီ။ အစိုးရကလည္း ႏုိင္ငံဖံြ႕ၿဖိဳးဖို႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေတာ့မယ္။ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔လည္း လုိက္ပါေျပာင္းလဲဖို႔ လုိအပ္လာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အက်င့္စာရိတၱပိုင္းဆုိင္ရာ ျပင္ဆင္ဖုိ႔ လႈံ႔ေဆာ္တဲ့အေနနဲ႔ ေရာင္းသူမဲ့ဆုိင္ေလးတစ္ခု ဖြင့္ၾကည့္ဖို႔ သူ႔ေခါင္းထဲ အာ႐ုံရလာခဲ့ပါတယ္။
ေရာင္းသူမဲ့အေအးဆိုင္တြင္ လာေရာက္၀ယ္ယူေနသည့္ သားအဖႏွစ္ဦးကို ေတြ႕ရစဥ္
ဓာတ္ပုံ - ညီညီေဇာ္
ေရာင္းသူမဲ့ဆုိင္ ဖြင့္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘာေရာင္းရမလဲ သူစဥ္းစားတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရာသီဥတုနဲ႔လည္း လုိက္ဖက္တဲ့ အေအးပုလင္းနဲ႔ ေရသန္႔ ေရာင္းဖို႔ သူဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ပထမဆုံးဆုိင္ကိုေတာ့ သူအလုပ္လုပ္ရာ ကုမၸဏီေရွ႕ ၃၅ လမ္း၊ လမ္း ၇၀ နဲ႔ ၇၁ လမ္းၾကားမွာ ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဆုိင္ေလးမွာ ဗီ ႏုိင္းတစ္ခ်ပ္လည္း ေထာင္ထားတယ္။ အဲဒီဗီႏုိင္းေပၚမွာ ‘‘မိတ္ေဆြေနပူပူမွာ ေမာပန္းသမွ်
ေျပေစဖို႔ ေရသန္႔ဘူးႏွင့္ အေအးဘူးမ်ား ေရာင္းခ်ေပးေနပါသည္။ ေရသန္႔ဘူးတစ္ဘူး ၃၀၀ က်ပ္၊ အေအး တစ္ပုလင္း ၃၀၀ က်ပ္၊ မိတ္ေဆြ ယုံၾကည္လုိ႔ လူေစာင့္မထားပါခင္ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံဘူးထဲမွာ ပိုက္ဆံထည့္ေပး
သြားပါ။ ျပန္အမ္းေငြလည္း ဒီကပဲ ယူသြားေပးပါ ခင္ဗ်ာ’’လို႔ ေရးထားတယ္။
စဖြင့္တဲ့ ေမလ ၂ ရက္မွာ ဆုိင္ေလးစဖြင့္တဲ့အေၾကာင္း ကို၀မ္းက သူ႔ရဲ႕ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာမွာ စတင္လုိက္တယ္။ လူေတြေတာ္ေတာ္အံ့ၾသၾကတယ္။ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြက အားေပးတယ္။ ကိုယ္တုိင္လည္း လာ၀ယ္မယ္ ေျပာၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြကေတာ့ ကိုယ့္ႏုိင္ငံအေျခအေနအရ နည္းနည္းေစာေနေသးတယ္။ လူထုအေနနဲ႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေရခဲပုံးပါ မသြားလိမ့္မယ္ စသျဖင့္ မွတ္ခ်က္ေပးေ၀ဖန္ၾကပါတယ္။
ကို၀မ္းက တစ္ေန႔တာေရာင္းရသမွ် စာရင္းခ်ဳပ္ကို ညေနဘက္ ဆုိရင္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ တင္ေပးခဲ့တယ္။ စုိးရိမ္ခဲ့ၾကသလိုပါပဲ။ စေရာင္းတဲ့ေန႔မွာပဲ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ယူေသာက္သြားသူေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း အလွဴလုပ္တာ ထင္ၿပီး ယူေသာက္သြားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ လုိ႔ ကို၀မ္းက ယူဆတယ္။ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ကုန္သြားတဲ့ အေအးဘူး၊ ေရသန္႔ဘူး အခ်ဳိးခ်ၾကည့္ေတာ့ ပိုက္ဆံေပးေသာက္တာ ၆၅ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ပုိက္ဆံမေပးဘဲ ယူသြားတာ ၃၅ ရာခိုင္ႏႈန္းလုိ႔ အေျဖထြက္တယ္။ လမ္းေဘး ဒီအတုိင္း ထားထားတဲ့ ေရာင္းသူမဲ့ဆုိင္မွာ ပိုက္ဆံေပးတာ ၆၅ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိတယ္ ဆိုေတာ့ မဆုိးဘူးလုိ႔ ကို၀မ္းက တြက္တယ္။
ကို၀မ္းေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ တင္လုိက္ကတည္းက ေရာင္းသူမဲ့ဆုိင္ကို လူေတြစိတ္၀င္စားမႈ ျမင့္တက္ေနၿပီ။ အခုလို ပိုက္ဆံေပးေသာက္တဲ့ သူမ်ားတယ္ဆုိလည္း တင္လုိက္ေရာ လူေတြအားရ၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါမွ တုိ႔မႏၲေလးကြ လို႔ လက္မေထာင္သူေတြလည္း ရွိ တယ္။ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ယူေသာက္သြားသူေတြကို ေမတၱာပို႔တဲ့သူကလည္း ပို႔ပါတယ္။
ကို၀မ္းက ေနာက္ရက္ေရာင္းရတဲ့ အေနအထားေလးေတြပါ တင္ေပးျဖစ္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုက္ဆံေပး ၀ယ္ေသာက္တာေတြ မ်ားလာခဲ့ၿပီ။ ကုန္တဲ့အေအးဘူး နဲ႔ ေငြနဲ႔ ကြက္တိျဖစ္တဲ့ရက္ေတြ ရွိလာခဲ့ၿပီ။ လူေတြလည္း ၀မ္းသာေနတုန္း ျဗဳန္းဆုိ ငါးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ပိုက္ဆံ ၁၁,၉၀၀ က်ပ္တိတိ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေပ်ာက္သြားတာမွ ႐ုိး႐ုိးမဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံထည့္တဲ့ ပလတ္စတစ္ဘူးလုိက္ပါ ‘‘မ’’ သြားခဲ့တာပါ။
ထုံးစံအတုိင္း ဆဲဆိုသံေတြ ေသာေသာညံ သြားခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕က ဆုိင္ေလးကို မ်က္စိေဒါက္ ေထာက္ၾကည့္ေနၾကေတာ့ ေငြေတြ ဘယ္သူေတြ ယူသြားတယ္ဆုိတာ သိတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ေနာက္ဆုံးေပၚ ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႔ လူငယ္ သုံးေယာက္ ယူသြားတာျမင္တယ္ လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႔ကေတာ့ မႏၲေလးက လူေတြ စိတ္ထဲ စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္ ခဲ့ရတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ ပါပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ပိုက္ဆံ ၅,၈၀၀ ပါသြားပါေသးတယ္။ ကို၀မ္းတို႔အေနနဲ႔ကလည္း ပိုက္ဆံတစ္သိန္းအထိ အဆုံးခံၿပီး စမ္းၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးထားတာေၾကာင့္ ဆက္လက္ ရပ္တည္လို႔ ရေနပါေသးတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုိက္ဆံ ေပ်ာက္တဲ့ကိစၥ ကလဲြလို႔ ေငြသိမ္းခ်ိန္ အေအးတစ္ဘူးဖိုး၊ ႏွစ္ဘူးဖိုး လိုတာကလဲြလို႔ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးၿပီး ၀ယ္ေသာက္သူေတြ မ်ားလာခဲ့ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေရာင္းသူမဲ့အေအးဆုိင္က ရတဲ့ ပိုက္ဆံကို ေဆး႐ုံမွာ ေဆးကုဖို႔ အခက္အခဲျဖစ္ေနတဲ့သူေတြကို လွဴ မွာဆိုတာ သိတဲ့အတြက္ အမ္းတာေတာင္မယူဘဲ ထားသြားၾကသူ ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ ေငြရာဂဏန္းေလာက္ေလး ပိုပိုေနတတ္
ျပန္တယ္။
ကို၀မ္းရဲ႕ ေရာင္းသူမဲ့အေအးဆုိင္ကေလးကို သေဘာက်လုိ႔ ဖြင့္ခ်င္လို႔ ဆက္သြယ္လာၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကို၀မ္းကလည္း ၂,၀၀၀ တန္ ဗီႏုိင္းနဲ႔ ၅,၀၀၀ တန္ေရခဲဘူးတစ္ဘူး လက္ေဆာင္ေပး ပါတယ္။ အခုဆုိ ရက္သတၱတစ္ပတ္အတြင္း မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ တင္ေရာင္းသူမဲ့အေအးဆုိင္ ၁၂ ဆုိင္အထိ ရွိလာခဲ့ပါၿပီ။ လူစည္ကားရာ ၃၅ လမ္း၊ ၈၄ လမ္း၊ လမ္း ၃၀ ၊တုိင္းရင္းေဆးတကၠသိုလ္၊ ႏုိင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္၊ ေျမာက္ျပင္၊ ပုသိမ္ႀကီး၊ အမရပူရ၊ ၿမိဳ႕သစ္စတဲ့ေနရာေတြ မွာပါ။
မႏၲေလးၿမိဳ႕တင္ မကပါဘူး။ မႏၲေလး အနီးတစ္၀ုိက္က စစ္ကုိင္း၊ တံတားဦး၊ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ေတြမွာ လည္း ဖြင့္ေနပါၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာလည္း ႏွစ္ဆုိင္ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး မုံရြာ၊ ကသာ၊ မိုးမိတ္၊ ျပည္၊ သထုံ၊ကေလး၊ ၀က္လက္ စတဲ့ၿမိဳ႕ေတြ မွာလည္း ဖြင့္ဖို႔ျပင္ဆင္သူက ျပင္ ဆင္၊ ဖြင့္သူကဖြင့္ လုပ္ေနၾကပါၿပီ။ ‘‘ေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေလးေတြ ေျပာင္းဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္ေပးတဲ့သေဘာ ပါ။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ျမင္ရင္ တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဒီလုိမ်ဳိးေရာင္းလုိ႔ ရတယ္ဆုိတာ ဂုဏ္ယူခ်င္တာပါ’’ လုိ႔ ကို၀မ္းကဆုိပါတယ္။
ရသေဆာင္းပါးႏွင့္ အက္ေဆးမ်ား၊ အေတြးအျမင္မ်ား ေရးသား ေနတဲ့ စာေရးဆရာ ဆရာေမာင္ သာခ်ဳိကေတာ့ ေရာင္းသူမဲ့ အေအးဆုိင္ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူမ်ားပစၥည္းဆုိ မယူတတ္တဲ့ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကို သြားသတိရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
‘‘လူ႔အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားကို စာေမးပဲြစစ္ၾကည့္တဲ့ သေဘာလို႔ပဲ ခံစားရပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား မေပ်ာက္ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ အံ့အားသင့္စရာပဲေပါ့။ ဗမာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲ ဆင္းရဲ၊ ဘယ္ေလာက္ငတ္ငတ္ ရွာစားမယ္၊ ေတာင္းစားမယ္၊ ဒါ မ်ဳိးေတာ့ မယူဘူးကြဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိး နဲ႔ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ စာေမးပဲြကို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္တဲ့သေဘာေပါ့ဗ်ာ’’လို႔ ဆရာေမာင္သာခ်ဳိက ေျပာျပတယ္။ တစ္လတစ္ခါ၊
ႏွစ္လတစ္ခါေလာက္ ပိုက္ဆံေပ်ာက္ရင္ေတာ့ အေျခအေန မဆိုးေသးဘူးလုိ႔ မွတ္ယူရမွာျဖစ္ၿပီး ေန႔စဥ္ေပ်ာက္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ စာေမးပဲြက် သြားၿပီလို႔ သတ္မွတ္ကာ ေၾကကဲြစရာေကာင္းမယ္လို႔ ဆရာေမာင္သာခ်ဳိကေတာ့ ဆုိပါတယ္။
ဆရာေမာင္သာခ်ဳိရဲ႕ စကားအတုိင္း စာေမးပဲြစစ္ေနတဲ့ ေရာင္း သူမဲ့ အေအးဆုိင္ကေလးေတြဆီ ကို မိဘေတြကလည္း သူတုိ႔သားသမီးေလးေတြကို ေခၚလာၾကတယ္။ ေရာင္းသူမရွိေပမယ့္လည္း သူမ်ားပစၥည္းကို အလကား မယူဖို႔ တန္ရာတန္ေၾကးေပးၿပီး ၀ယ္ဖို႔၊ သင္ျပေပးၾကပါတယ္။ တစ္ပတ္ ေလာက္ပဲ စမ္းဖြင့္ဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ ေရာင္းသူမဲ့ အေအးဆုိင္ေလးေတြက အခုဆုိ ရက္သတၱတစ္ပတ္ ေက်ာ္လာ႐ုံမက တစ္ႏုိင္ငံလံုးက ၿမိဳ႕အသီးသီးကိုပါ ကူးစက္လုိ႔ ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။ ညေနေရာက္တုိင္း ကို၀မ္းရဲ႕ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာထက္မွာ တက္လာမယ့္ ေရာင္းသူမဲ့ အေအးဆုိင္ကေလးရဲ႕ စာရင္းရွင္းတမ္းကေန ေျပာျပေပးမယ့္ ကိုယ္က်င့္တရားစာေမးပဲြ ေအာင္စာရင္းကို ထုိင္ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္၀င္စားေနၾကဦးမွာ အမွန္ပါပဲ။
ပါပဲ။ ေရာင္းသူမဲ့ အေအးဆုိင္ေလးေတြမွာ အေအးဘူးတုိ႔၊ ေရသန္႔ဘူးတို႔ကို ေရခဲစိမ္ၿပီး ေဖာ့ဘူးတစ္ဘူးနဲ႔ ထားထားေပးပါတယ္။ ေရသန္႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေအးပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဘူးယူရင္ ေငြ ၃၀၀ က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ ေဖာ့ဘူးထဲက ပလတ္စတစ္ ပိုက္ဆံဘူးေလးထဲမွာ ထည့္သြားခဲ့႐ုံပါ။
အဲဒီေရာင္းသူမဲ့ အေအးဆုိင္ေလးေတြကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူကေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာေန ထုိင္တဲ့ ကို၀မ္းေခၚ ကိုစိုင္းေနမ်ဳိးေမာင္ေမာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကို၀မ္းလို႔ ဆုိလုိက္တာနဲ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ပရဟိတ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့သူ ဆိုတာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကလူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္သုံးစဲြသူေတြ ရင္းႏွီးေနၿပီးသားပါ။ ကို၀မ္းက One toOne ျပည္သူ႔ကူညီေရးအဖဲြ႕ဆိုၿပီး ပရဟိတအဖဲြ႕ေလးလည္း ဖဲြ႕စည္း ထားပါတယ္။
ကို၀မ္းက ပရဟိတမ်ဳိးစုံကို ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္မို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔စာေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးျမင္ဖူးတဲ့ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြက ဆုိင္မ်ဳိးေလးတစ္ခု အေကာင္ အထည္ေဖာ္ ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေရာင္းသူမဲ့ဆုိင္
ေလးေတြပါ။ ေစ်း၀ယ္သူေတြက ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ပစၥည္းယူၿပီး က်သင့္တဲ့ တန္ဖုိးေငြကို ေပးထားခဲ့တဲ့ ဆုိင္မ်ဳိးေလးကို ကို၀မ္းေတာ္ေတာ္သေဘာ က်ေနခဲ့တယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလည္း ေက်ာင္းဆရာမႀကီးတစ္ဦးက စာေရးကိရိယာ
ေတြကို သူ႔ေက်ာင္းေလးမွာ ေရာင္းသူမဲ့ဆုိင္ အျဖစ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖူးတာေတြ၊ ရန္ကုန္က မီးေသြးဆုိင္တစ္ဆုိင္ ေရာင္းသူမဲ့ ေရာင္းခ်ထားတာမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ဖူးေတာ့ မႏၲေလးမွာလည္း သူ အေကာင္အထည္ေဖာ္
ခ်င္လာခဲ့တယ္။
ေနာက္ၿပီး အစိုးရကလည္း ျပည္သူ တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အစိုးရတစ္ခု ေျပာင္းလဲလို႔သြားခဲ့ၿပီ။ အစိုးရကလည္း ႏုိင္ငံဖံြ႕ၿဖိဳးဖို႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေတာ့မယ္။ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔လည္း လုိက္ပါေျပာင္းလဲဖို႔ လုိအပ္လာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အက်င့္စာရိတၱပိုင္းဆုိင္ရာ ျပင္ဆင္ဖုိ႔ လႈံ႔ေဆာ္တဲ့အေနနဲ႔ ေရာင္းသူမဲ့ဆုိင္ေလးတစ္ခု ဖြင့္ၾကည့္ဖို႔ သူ႔ေခါင္းထဲ အာ႐ုံရလာခဲ့ပါတယ္။
ေရာင္းသူမဲ့အေအးဆိုင္တြင္ လာေရာက္၀ယ္ယူေနသည့္ သားအဖႏွစ္ဦးကို ေတြ႕ရစဥ္
ဓာတ္ပုံ - ညီညီေဇာ္
ေရာင္းသူမဲ့ဆုိင္ ဖြင့္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘာေရာင္းရမလဲ သူစဥ္းစားတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရာသီဥတုနဲ႔လည္း လုိက္ဖက္တဲ့ အေအးပုလင္းနဲ႔ ေရသန္႔ ေရာင္းဖို႔ သူဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ပထမဆုံးဆုိင္ကိုေတာ့ သူအလုပ္လုပ္ရာ ကုမၸဏီေရွ႕ ၃၅ လမ္း၊ လမ္း ၇၀ နဲ႔ ၇၁ လမ္းၾကားမွာ ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဆုိင္ေလးမွာ ဗီ ႏုိင္းတစ္ခ်ပ္လည္း ေထာင္ထားတယ္။ အဲဒီဗီႏုိင္းေပၚမွာ ‘‘မိတ္ေဆြေနပူပူမွာ ေမာပန္းသမွ်
ေျပေစဖို႔ ေရသန္႔ဘူးႏွင့္ အေအးဘူးမ်ား ေရာင္းခ်ေပးေနပါသည္။ ေရသန္႔ဘူးတစ္ဘူး ၃၀၀ က်ပ္၊ အေအး တစ္ပုလင္း ၃၀၀ က်ပ္၊ မိတ္ေဆြ ယုံၾကည္လုိ႔ လူေစာင့္မထားပါခင္ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံဘူးထဲမွာ ပိုက္ဆံထည့္ေပး
သြားပါ။ ျပန္အမ္းေငြလည္း ဒီကပဲ ယူသြားေပးပါ ခင္ဗ်ာ’’လို႔ ေရးထားတယ္။
စဖြင့္တဲ့ ေမလ ၂ ရက္မွာ ဆုိင္ေလးစဖြင့္တဲ့အေၾကာင္း ကို၀မ္းက သူ႔ရဲ႕ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာမွာ စတင္လုိက္တယ္။ လူေတြေတာ္ေတာ္အံ့ၾသၾကတယ္။ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြက အားေပးတယ္။ ကိုယ္တုိင္လည္း လာ၀ယ္မယ္ ေျပာၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြကေတာ့ ကိုယ့္ႏုိင္ငံအေျခအေနအရ နည္းနည္းေစာေနေသးတယ္။ လူထုအေနနဲ႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေရခဲပုံးပါ မသြားလိမ့္မယ္ စသျဖင့္ မွတ္ခ်က္ေပးေ၀ဖန္ၾကပါတယ္။
ကို၀မ္းက တစ္ေန႔တာေရာင္းရသမွ် စာရင္းခ်ဳပ္ကို ညေနဘက္ ဆုိရင္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ တင္ေပးခဲ့တယ္။ စုိးရိမ္ခဲ့ၾကသလိုပါပဲ။ စေရာင္းတဲ့ေန႔မွာပဲ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ယူေသာက္သြားသူေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း အလွဴလုပ္တာ ထင္ၿပီး ယူေသာက္သြားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ လုိ႔ ကို၀မ္းက ယူဆတယ္။ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ကုန္သြားတဲ့ အေအးဘူး၊ ေရသန္႔ဘူး အခ်ဳိးခ်ၾကည့္ေတာ့ ပိုက္ဆံေပးေသာက္တာ ၆၅ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ပုိက္ဆံမေပးဘဲ ယူသြားတာ ၃၅ ရာခိုင္ႏႈန္းလုိ႔ အေျဖထြက္တယ္။ လမ္းေဘး ဒီအတုိင္း ထားထားတဲ့ ေရာင္းသူမဲ့ဆုိင္မွာ ပိုက္ဆံေပးတာ ၆၅ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိတယ္ ဆိုေတာ့ မဆုိးဘူးလုိ႔ ကို၀မ္းက တြက္တယ္။
ကို၀မ္းေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ တင္လုိက္ကတည္းက ေရာင္းသူမဲ့ဆုိင္ကို လူေတြစိတ္၀င္စားမႈ ျမင့္တက္ေနၿပီ။ အခုလို ပိုက္ဆံေပးေသာက္တဲ့ သူမ်ားတယ္ဆုိလည္း တင္လုိက္ေရာ လူေတြအားရ၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါမွ တုိ႔မႏၲေလးကြ လို႔ လက္မေထာင္သူေတြလည္း ရွိ တယ္။ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ယူေသာက္သြားသူေတြကို ေမတၱာပို႔တဲ့သူကလည္း ပို႔ပါတယ္။
ကို၀မ္းက ေနာက္ရက္ေရာင္းရတဲ့ အေနအထားေလးေတြပါ တင္ေပးျဖစ္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုက္ဆံေပး ၀ယ္ေသာက္တာေတြ မ်ားလာခဲ့ၿပီ။ ကုန္တဲ့အေအးဘူး နဲ႔ ေငြနဲ႔ ကြက္တိျဖစ္တဲ့ရက္ေတြ ရွိလာခဲ့ၿပီ။ လူေတြလည္း ၀မ္းသာေနတုန္း ျဗဳန္းဆုိ ငါးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ပိုက္ဆံ ၁၁,၉၀၀ က်ပ္တိတိ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေပ်ာက္သြားတာမွ ႐ုိး႐ုိးမဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံထည့္တဲ့ ပလတ္စတစ္ဘူးလုိက္ပါ ‘‘မ’’ သြားခဲ့တာပါ။
ထုံးစံအတုိင္း ဆဲဆိုသံေတြ ေသာေသာညံ သြားခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕က ဆုိင္ေလးကို မ်က္စိေဒါက္ ေထာက္ၾကည့္ေနၾကေတာ့ ေငြေတြ ဘယ္သူေတြ ယူသြားတယ္ဆုိတာ သိတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ေနာက္ဆုံးေပၚ ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႔ လူငယ္ သုံးေယာက္ ယူသြားတာျမင္တယ္ လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႔ကေတာ့ မႏၲေလးက လူေတြ စိတ္ထဲ စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္ ခဲ့ရတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ ပါပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ပိုက္ဆံ ၅,၈၀၀ ပါသြားပါေသးတယ္။ ကို၀မ္းတို႔အေနနဲ႔ကလည္း ပိုက္ဆံတစ္သိန္းအထိ အဆုံးခံၿပီး စမ္းၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးထားတာေၾကာင့္ ဆက္လက္ ရပ္တည္လို႔ ရေနပါေသးတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုိက္ဆံ ေပ်ာက္တဲ့ကိစၥ ကလဲြလို႔ ေငြသိမ္းခ်ိန္ အေအးတစ္ဘူးဖိုး၊ ႏွစ္ဘူးဖိုး လိုတာကလဲြလို႔ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးၿပီး ၀ယ္ေသာက္သူေတြ မ်ားလာခဲ့ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေရာင္းသူမဲ့အေအးဆုိင္က ရတဲ့ ပိုက္ဆံကို ေဆး႐ုံမွာ ေဆးကုဖို႔ အခက္အခဲျဖစ္ေနတဲ့သူေတြကို လွဴ မွာဆိုတာ သိတဲ့အတြက္ အမ္းတာေတာင္မယူဘဲ ထားသြားၾကသူ ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ ေငြရာဂဏန္းေလာက္ေလး ပိုပိုေနတတ္
ျပန္တယ္။
ကို၀မ္းရဲ႕ ေရာင္းသူမဲ့အေအးဆုိင္ကေလးကို သေဘာက်လုိ႔ ဖြင့္ခ်င္လို႔ ဆက္သြယ္လာၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကို၀မ္းကလည္း ၂,၀၀၀ တန္ ဗီႏုိင္းနဲ႔ ၅,၀၀၀ တန္ေရခဲဘူးတစ္ဘူး လက္ေဆာင္ေပး ပါတယ္။ အခုဆုိ ရက္သတၱတစ္ပတ္အတြင္း မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ တင္ေရာင္းသူမဲ့အေအးဆုိင္ ၁၂ ဆုိင္အထိ ရွိလာခဲ့ပါၿပီ။ လူစည္ကားရာ ၃၅ လမ္း၊ ၈၄ လမ္း၊ လမ္း ၃၀ ၊တုိင္းရင္းေဆးတကၠသိုလ္၊ ႏုိင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္၊ ေျမာက္ျပင္၊ ပုသိမ္ႀကီး၊ အမရပူရ၊ ၿမိဳ႕သစ္စတဲ့ေနရာေတြ မွာပါ။
မႏၲေလးၿမိဳ႕တင္ မကပါဘူး။ မႏၲေလး အနီးတစ္၀ုိက္က စစ္ကုိင္း၊ တံတားဦး၊ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ေတြမွာ လည္း ဖြင့္ေနပါၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာလည္း ႏွစ္ဆုိင္ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး မုံရြာ၊ ကသာ၊ မိုးမိတ္၊ ျပည္၊ သထုံ၊ကေလး၊ ၀က္လက္ စတဲ့ၿမိဳ႕ေတြ မွာလည္း ဖြင့္ဖို႔ျပင္ဆင္သူက ျပင္ ဆင္၊ ဖြင့္သူကဖြင့္ လုပ္ေနၾကပါၿပီ။ ‘‘ေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေလးေတြ ေျပာင္းဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္ေပးတဲ့သေဘာ ပါ။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ျမင္ရင္ တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဒီလုိမ်ဳိးေရာင္းလုိ႔ ရတယ္ဆုိတာ ဂုဏ္ယူခ်င္တာပါ’’ လုိ႔ ကို၀မ္းကဆုိပါတယ္။
ရသေဆာင္းပါးႏွင့္ အက္ေဆးမ်ား၊ အေတြးအျမင္မ်ား ေရးသား ေနတဲ့ စာေရးဆရာ ဆရာေမာင္ သာခ်ဳိကေတာ့ ေရာင္းသူမဲ့ အေအးဆုိင္ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူမ်ားပစၥည္းဆုိ မယူတတ္တဲ့ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကို သြားသတိရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
‘‘လူ႔အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားကို စာေမးပဲြစစ္ၾကည့္တဲ့ သေဘာလို႔ပဲ ခံစားရပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား မေပ်ာက္ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ အံ့အားသင့္စရာပဲေပါ့။ ဗမာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲ ဆင္းရဲ၊ ဘယ္ေလာက္ငတ္ငတ္ ရွာစားမယ္၊ ေတာင္းစားမယ္၊ ဒါ မ်ဳိးေတာ့ မယူဘူးကြဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိး နဲ႔ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ စာေမးပဲြကို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္တဲ့သေဘာေပါ့ဗ်ာ’’လို႔ ဆရာေမာင္သာခ်ဳိက ေျပာျပတယ္။ တစ္လတစ္ခါ၊
ႏွစ္လတစ္ခါေလာက္ ပိုက္ဆံေပ်ာက္ရင္ေတာ့ အေျခအေန မဆိုးေသးဘူးလုိ႔ မွတ္ယူရမွာျဖစ္ၿပီး ေန႔စဥ္ေပ်ာက္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ စာေမးပဲြက် သြားၿပီလို႔ သတ္မွတ္ကာ ေၾကကဲြစရာေကာင္းမယ္လို႔ ဆရာေမာင္သာခ်ဳိကေတာ့ ဆုိပါတယ္။
ဆရာေမာင္သာခ်ဳိရဲ႕ စကားအတုိင္း စာေမးပဲြစစ္ေနတဲ့ ေရာင္း သူမဲ့ အေအးဆုိင္ကေလးေတြဆီ ကို မိဘေတြကလည္း သူတုိ႔သားသမီးေလးေတြကို ေခၚလာၾကတယ္။ ေရာင္းသူမရွိေပမယ့္လည္း သူမ်ားပစၥည္းကို အလကား မယူဖို႔ တန္ရာတန္ေၾကးေပးၿပီး ၀ယ္ဖို႔၊ သင္ျပေပးၾကပါတယ္။ တစ္ပတ္ ေလာက္ပဲ စမ္းဖြင့္ဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ ေရာင္းသူမဲ့ အေအးဆုိင္ေလးေတြက အခုဆုိ ရက္သတၱတစ္ပတ္ ေက်ာ္လာ႐ုံမက တစ္ႏုိင္ငံလံုးက ၿမိဳ႕အသီးသီးကိုပါ ကူးစက္လုိ႔ ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။ ညေနေရာက္တုိင္း ကို၀မ္းရဲ႕ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာထက္မွာ တက္လာမယ့္ ေရာင္းသူမဲ့ အေအးဆုိင္ကေလးရဲ႕ စာရင္းရွင္းတမ္းကေန ေျပာျပေပးမယ့္ ကိုယ္က်င့္တရားစာေမးပဲြ ေအာင္စာရင္းကို ထုိင္ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္၀င္စားေနၾကဦးမွာ အမွန္ပါပဲ။
No comments:
Post a Comment