ဧရာဝတီျမစ္ေဘးက လူမႈဘဝမ်ားဆီ
ဓာတ္ပုံ-ညီညီေဇာ္
ေဆာင္းတြင္းကာလမို႔ နံနက္ ၅ နာရီခန္႔ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေဂါဝိန္ဆိပ္မွာ
အလင္းေရာင္ ေကာင္းစြာမရေသး။ နံနက္ ၅ နာရီခြဲတြင္ ထြက္မည္ဟုဆိုသည့္
ျပည္တြင္းေရေၾကာင္းပို႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္း၏ မႏၲေလး-ေညာင္ဦး
လူစီးသေဘၤာတစ္စီးေပၚတြင္လည္း ခရီးသည္ေတြ ေကာင္းစြာမေရာက္ၾကေသး။
ဝါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္ေသးေသးေလးတစ္လံုးသာ ခပ္ဝါးဝါးေလးလင္းေနၿပီး
သေဘၤာေပၚမွ ေဈးဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္သာ ေရာင္းခ်ဖို႔ျပင္ဆင္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။
လက္မွတ္အေရာင္းေကာင္ တာဆီသြားၿပီး မႏၲေလး-ေညာင္ ဦး လက္မွတ္ေဈးႏႈန္းေမးလိုက္ သည္။ ႐ိုး႐ိုးတန္းက ၂,၄၀၀ က်ပ္၊သေဘၤာဦးခန္းက ၃,၈၀၀ က်ပ္တဲ့။ ဦးခန္း က်ပ္ ၃,၈၀၀ တန္းတြင္ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ၊ အိပ္စင္ပါရွိ သည္ဟု လက္မွတ္ေရာင္းဝန္ ထမ္းက ေျပာျပသည္။ ‘‘ဦးခန္းယူ လိုက္၊ ဧည့္သည္နည္းတယ္။ ဓာတ္ပံုလည္း ႐ိုက္လို႔ေကာင္း တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးလွဲ ခ်င္ရင္လည္း အဆင္ေျပတယ္’’ ဟု ထုိဝန္ထမ္းက ရွင္းျပသည္။သို႔ျဖင့္ ဦးခန္းလက္မွတ္တစ္ေစာင္ ဝယ္ကာ သေဘၤာေပၚတက္ခဲ့ေလ သည္။
ကြၽန္ေတာ္က မႏၲေလးကေန ပုဂံေညာင္ဦးကို ကား၊ ရထား၊ ဆုိင္ကယ္တုိ႔ျဖင့္ သြားခဲ့ဖူးေသာ္ လည္း ေရေၾကာင္းခရီးမွ တစ္ခါမွ် မသြားဖူးတာေၾကာင့္ အေတြ႕အ ႀကံဳအသစ္အဆန္းေလးရေအာင္ ျပည္တြင္းေရေၾကာင္း၏ သေဘၤာ ျဖင့္ လုိက္ပါခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မႏၲေလး ေဂါဝိန္ဆိပ္မွ ပုဂံကို ေရ ေၾကာင္းျဖင့္ သြားမည္ဆိုလွ်င္ ပုဂံ ထိမေရာက္ဘဲ ေညာင္ဦးဆိပ္ ကမ္းအထိသာ ေရာက္ပါသည္။ ေညာင္ဦးမွတစ္ဆင့္ ပုဂံကို ျပန္ဝင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ပုဂံတြင္ဆိပ္ ကမ္းလုပ္ဖို႔ သင့္ေတာ္သည့္ ေနရာမရွိသည့္အတြက္ဟု ေရေၾကာင္း ပို႔ေဆာင္ေရးဝန္ထမ္းမ်ားက ေျပာျပသည္။
ေဂါဝိန္မွ ေညာင္ဦးသုိ႔ေရေၾကာင္းျဖင့္ သြားမည္ဆုိလွ်င္ပုဂၢလိကေရယာဥ္လုပ္ငန္းေတြကေတာ့ ေန႔စဥ္နံနက္တုိင္းထြက္သည္။ အဆင့္ျမင့္ ဇိမ္ခံသေဘၤာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ေျပး ဆြဲေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္း ေရေၾကာင္းလုပ္ငန္းကေတာ့ ေန႔ စဥ္မထြက္။ မႏၲေလး-ေညာင္ဦးကို တစ္ပတ္လွ်င္ ဗုဒၶဟူးႏွင့္ တနဂၤေႏြႏွစ္ရက္သာထြက္သည္။ နံနက္ ၅ နာရီခြဲေလာက္ထြက္ၿပီး ညတြင္ ေရေၾကာင္းအေျခအေနေပၚမူတည္ကာ ဆုိက္ေရာက္ခ်ိန္ကြာျခားသည္။ အခုလို ေရေၾကာင္းက်ပ္သည့္ကာလ ေတြကေတာ့ ထိန္းေမာင္းေနရသည့္အတြက္ ၾကန္႔ၾကာသည္။ မိုးအခါဆုိလွ်င္ေတာ့ ညေန၄ နာရီေလာက္ ေရာက္ေလ့ရွိသည္ဟု ေရယာဥ္ ဝန္ထမ္းေတြက ေျပာျပသည္။
သေဘၤာေပၚတက္ၿပီး နံနက္ စာ ထမင္းဆီဆမ္းႏွင့္ ၾကက္ဥ ေၾကာ္စားေနစဥ္ သေဘၤာက ထြက္ခြာေတာ့မည့္အေၾကာင္း “ဘူးေဘာ္”ဟု အသံေပးသည္။ နာရီၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ၅ နာရီ ၂၈ မိနစ္။ သိပ္မၾကာမီ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သေဘၤာသည္ ေဂါဝိန္ဆိပ္ကမ္းမွ ခြာပါသည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ ႏုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္ ၁၀ ဦးခန္႔၊ ျပည္တြင္းဧည့္သည္ ၃၀ ခန္႔ေလာက္သာပါသည္။ ႏုိင္ငံျခား သားေတြကေတာ့ သေဘၤာလက္ ရန္းေတြနား ပလတ္စတစ္ထိုင္ခံု ေလးေတြေပၚထုိင္ကာ ေကာင္း ေကာင္းမျမင္ရေသးသည့္ ျမစ္ျပင္ ႐ႈခင္းကို ခံစားေနၾကသည္။ ျပည္ တြင္းဧည့္သည္ေတြကေတာ့ သေဘၤာအလယ္က သံဆန္ခါ ေဘးႏွစ္ဖက္စီမွာ ကိုယ့္အဖြဲ႕ႏွင့္ ကိုယ္ ေစာင္ေတြကိုယ္စီၿခံဳကာ အိပ္စက္ေနၾကသည္။ ေဆာင္း တြင္းကလည္းျဖစ္ျပန္ ျမစ္အတြင္းလည္းျဖစ္ျပန္ဆုိေတာ့ ခ်မ္းေအး လြန္းလွသည္။
ေရနည္းခ်ိန္ျဖစ္သည့္အ တြက္ ေသာင္မတင္ေစရန္ ေကြ႕ ပတ္ေမာင္းႏွင္ေနရသည့္အတြက္ စစ္ကိုင္းတံတားႏွစ္စင္းနားကို မိနစ္ ၄၀ ေက်ာ္ေလာက္ၾကာမွ ေရာက္သည္။ နံနက္အလင္း ေရာင္ ခပ္ဝါးဝါးေလးေအာက္တြင္ ထံုးျဖဳေစတီမ်ား၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းမ်ားျဖင့္ တည္ၿငိမ္စြာ တည္ရွိေနသည့္ စစ္ကိုင္းေတာင္ ႐ိုးႀကီးကို လွမ္းျမင္ရသည္။
စစ္ကိုင္းတံတားႀကီးကို ေက်ာ္ေတာ့ ေနမင္းက ထြက္စျပဳ လာပါၿပီ။ ျမစ္အေရွ႕ဘက္မွာ ေရ လုပ္သားေတြ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတာေတြ႕ရသည္။ ထို ျမင္ကြင္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ျမစ္ထဲ သို႔ သေဘၤာေပၚမွ အရာဝတၳဳတစ္ခု ပလံုခနဲေနေအာင္ ျပဳတ္က်သြားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုပစၥည္းလာရာလမ္းကို ေဝ့ၾကည့္လုိက္မိ ေတာ့ သေဘၤာေပၚမွာ ေဈးေရာင္း ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ ဦးကို ျမင္ရသည္။ သူမက ပန္းသီး ေတြကို အဝတ္တစ္ခုျဖင့္ သုတ္ ရင္း အနာပါေနသည့္ ပန္းသီးတစ္လံုးအား ေရထဲလႊင့္ပစ္လိုက္တာ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္း သူမဆီဖုန္းလာသည္။ သူမဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ကာ စကားေတြေျပာ သည္။ ‘‘အဆင္မေျပပါဘူးေအ။ ေလးငါးေယာက္ပါတာ။ စိတ္ညစ္ တယ္’’ဟု ေျပာသံၾကားလုိက္ရ သည္။ သူမေျပာသည့္ ေလးငါး ေယာက္ဆုိတာက ႏုိင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ကို ဆုိလိုတာျဖစ္ ေလာက္သည္။ လမ္းပန္းဆက္ သြယ္ေရးေျပာင္းလဲလာသည္ႏွင့္ အမွ် ေရေၾကာင္းကို ျပည္တြင္းက လူေတြ စီးနင္းသူနည္းပါးသြား သည္။ အခုလိုက္လာသည့္ ျပည္ တြင္းဧည့္သည္ေတြကလည္း ကြၽန္းထဲက ရြာကို ကားျဖင့္သြား လွ်င္ အဆင့္ဆင့္သြားရမည့္ရြာ ေတြက ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ေဈးသည္ေတြအေနျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားဧည့္ သည္သာ အဓိကေမွ်ာ္ရသည္။ ဒီ တစ္ေခါက္ကေတာ့ သူ႔အတြက္ တြက္ေျခကိုက္ဖို႔မလြယ္ေတာ့။
ဟိုအရင္ကေတာ့ အခုလို သေဘၤာႀကီးေပၚမွာ ေျခခ်စရာေန ရာမရွိေအာင္ လူေရာကုန္ပါ ျပည့္သိပ္ေနေလ့ရွိေၾကာင္း သေဘၤာ ဝန္ထမ္း ကိုေက်ာ္ဇင္က ေျပာျပ သည္။ ကိုေက်ာ္ဇင္က အရင္က လူေတြအျပည့္ပါခဲ့သည့္ သူတုိ႔ သေဘၤာႀကီးကို လြမ္းေနပံုရ သည္။ ေဈးႏႈန္းသက္သာလြန္း သည့္ သူတုိ႔သေဘၤာႀကီးမွာ ျပည္ တြင္းခရီးသြားေတြလည္း လိုက္ပါ ၾကဖို႔ ဆႏၵရွိေနေၾကာင္း ေျပာျပ သည္။ သည္လိုေဈးႏႈန္းျဖင့္ ဧရာ ဝတီျမစ္႐ႈခင္း၊ ျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ လူမႈဘဝမ်ား ေလ့လာခြင့္ရသည္ မွာ တန္ပါသည္ဟု ဆုိပါသည္။ အခုေတာ့ ကိုေက်ာ္ဇင္တုိ႔ သေဘၤာေပၚမွာ လူေတြက က်ဲေတာက္ လ်က္။
လူနည္းနည္းသာပါသည့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သေဘၤာက ေရ ေၾကာင္းေကာင္းမည့္ေနရာေတြ ကေန ခုတ္ေမာင္းေနရသည္။ အေရွ႕ဘက္ကမ္းႏွင့္နီးလိုက္၊ အေနာက္ဘက္ကမ္းႏွင့္ နီးလိုက္ျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြ ကေတာ့ ေနစာလႈံရင္း စာအုပ္ ကေလးေတြ ေကာက္ဖတ္ေနၾက သည္။ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းပါးေတြ ကေတာ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ၿပိဳေနတာ ေတြ႕ရသည္။ အိမ္တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ကမ္းပါးႏွင့္ ကပ္ကပ္ကေလးေတြ၊ သစ္ပင္ ေတြဆို အျမစ္ေတြေတာင္ေပၚကာ တခ်ိဳ႕သစ္ပင္မ်ား လဲၿပိဳေနသည္။ ကေလးငယ္ေလးေတြက သေဘၤာဆီလက္ေဝွ႔ယမ္းျပၾကသည္။ ကမ္းပါးေတြထက္ကေန စက္ဘီး ေလးေတြကိုယ္စီျဖင့္ အျဖဴ၊ အစိမ္းဝတ္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ေလးမ်ား ေက်ာင္းသြားၾကသည္ ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။
ျမစ္အတြင္းမွာေတာ့ ေမာ္ ေတာ္ေတြ သံုး၊ ေလးစီးစုေဝးေန တာေတြလည္း ေတြ႕ရသည္။ ေရႊ က်င္ေနၾကတာဟု သေဘၤာဝန္ ထမ္းက ေျပာျပသည္။ ျမစ္ေရ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းရသည့္ ျဖစ္ စဥ္မ်ားတြင္ ေမာ္ေတာ္မ်ားျဖင့္ ေရႊက်င္ၾကျခင္းေၾကာင့္လည္း ပါဝင္ သည္ဟု ဝန္ထမ္းက ဆုိသည္။ တစ္ေနရာေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ေလွငယ္ေလးေတြကို ေတြ႕ရ သည္။ ဘက္ထရီျဖင့္ ေရွာ့ခ္တုိက္ငါးဖမ္းေနၾကတာဟု သေဘၤာဝန္ ထမ္းက ရွင္းျပသည္။
နံနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ မွာေတာ့ ျမင္းမူဆိပ္ကမ္းေရာက္ သည္။ ကုန္းေပါင္ေတာင္ မခ်ရ ေသး။ ေဈးသည္ေတြ သေဘၤာဆီ အေျပးအလႊားခုန္တက္လာၾက သည္။ ေဈးသည္အမ်ိဳးသမီးတစ္ ဦးဆိုလွ်င္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ႀကီး ျဖင့္ လႊားခနဲခုန္တက္သည္။ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္၊ အေၾကာ္၊ စမူဆာစတာေတြ ျဖစ္သည္။ ေဈးသည္ ေတြႏွင့္အတူ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ လည္း တက္လာၾကသည္။ ေဈး သည္အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးက ကြၽန္ေတာ့္အား ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ အိတ္ကေလးထိုးျပကာ ‘ဝယ္ပါ ဦး’ဟု ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ္ၿပီအစ္မဟု ေျပာေတာ့ သူ က ‘ေတာ္ၿပီအစ္မတဲ့ ဟားဟား ဟား’ဟုဆိုကာ ရယ္ပါေလသည္။ ျဖစ္ပံုမွာ ကြၽန္ေတာ္က ႏုိင္ငံျခား သားဧည့္သည္ေတြနား ကပ္ထိုင္ ေနတာရယ္၊ ေဘာင္းဘီႏွင့္ ဘြတ္ ဖိနပ္ႏွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြရယ္ ေၾကာင့္ ျပည္ပဧည့္ထင္သြားတာ ျဖစ္ေလာက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ လည္း သေဘာက်စြာရယ္ေမာမိ ပါသည္။ ျမင္းမူမွာ ကုန္ခ်စရာ လည္း မပါသျဖင့္ သေဘၤာက ျပန္ ထြက္ရန္ျပင္သည္။ ေဈးသည္ ေတြ အေျပးအလႊားျပန္ဆင္းၾက ရသည္။
သေဘၤာက သတ္မွတ္ထား သည့္ ရြာႀကီးေတြမွာ ဆိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အၾကာႀကီးမဟုတ္။ ပစၥည္းပါလွ်င္ ပစၥည္းခ်၊ လူအ တက္အဆင္းလုပ္ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္သည္။ ေဈး သည္ေတြခမ်ာ သေဘၤာေပၚေျပး တက္၊ ခပ္ျမန္ျမန္ေရာင္းၿပီးသည္ ႏွင့္ ေအာက္ျပန္ေျပးရသည္။ ခရီး သည္က ပါးတာဆုိေတာ့ သိပ္ မေရာင္းရၾက။ သေဘၤာက စစ္ ကိုင္းတုိင္းႏွင့္ မႏၲေလးတုိင္းဘက္ ျခမ္းေတြက ရြာေတြဆီ ကူးခ်ည္ သည္းခ်ည္ကပ္ေပးသည္။ ရႏၲပို၊ နဂါးေပါက္၊ ေျမေတာ္၊ ကြၽန္းညိဳ အစရွိသည့္ရြာေတြျဖစ္သည္။
တခ်ိဳ႕ရြာေတြမွာ သေဘၤာ ေပၚက ပါလာမည့္ ကုန္ေတြ၊ လူ ေတြကို လွည္းေတြျဖင့္ လာႀကိဳေန ၾကတာေတြ႕ရသည္။ ႏုိင္ငံျခား သားဧည့္သည္ေတြကလည္း ထို ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြကို သေဘာက်ပံု ရသည္။ တခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ဆုိ ပစၥည္းေတြဝင္ထမ္းတတ္လုိ႔ မနည္းဝင္တားရသည္ဟု သေဘၤာ ဝန္ထမ္းေတြက ေျပာျပသည္။ ခ် သည့္ကုန္ေတြကေတာ့ စံုပါသည္။ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြလည္း ပါ သည္။ မုန္႔မ်ိဳးစံုေတြလည္း ပါ သည္။ ေက်းရြာအေရာက္ ခရီး ေပါက္ေနသည့္ ဘီယာေတြလည္း ခ်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
သေဘၤာက ခပ္မွန္မွန္ေလး ေမာင္းေနသည္။ ေလတျဖဴးျဖဴး၊ စက္သံတဒုတ္ဒုတ္ေၾကာင့္ တစ္ခါ တစ္ရံ မ်က္လံုးေတြေမွးစင္းကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိပ္ရာကႏိုး လို႔ နည္းနည္းၿငီးစီစီႏုိင္လာလွ်င္ သေဘၤာဆီသြယ္ထားသည့္ပိုက္မွ ျမစ္ေရေအးေအးျဖင့္ မ်က္ႏွာသစ္ လိုက္သည့္အခါ လူကိုခ်က္ခ်င္း လန္းဆန္းသြာသည္။ ဧရာဝတီ ျမစ္ေရေအးေအးထဲမွာ ေရခ်ိဳးေန ၾကတာေတြေတြ႕ေတာ့ ေရေတာင္ ေျပးကူးခ်င္စိတ္ေပါက္သည္။
ညေမွာင္လာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားဧည့္သည္တခ်ိဳ႕ ေညာင္ဦး မေရာက္ေသးဘူးလားဟု လာေမးၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေရ ယာဥ္မွဴးေတြဆီ ေမးထားေတာ့ ည ၉ နာရီ၊ ၁၀ နာရီေလာက္မွ ေရာက္မည့္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာ ျပလိုက္သည္။ သူတုိ႔လည္း တစ္ ေနကုန္သေဘၤာစီးလာေတာ့ ပ်င္း လာပံုရသည္။ ခပ္မွိန္မွိန္မီးအ လင္းေရာင္ေအာက္ ျပန္သြားထိုင္ ရင္း စာျပန္ဖတ္ၾကသည္။ အျပင္ မွာေတာ့ လက အျပည့္အဝသာ ေနသည္။ ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ လ ေရာင္က ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေန သည္။
ည ၉ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ပခုကၠဴဆိပ္ကမ္းေရာက္သည္။ ပခုကၠဴဆိပ္ကမ္းက ေမွာင္အတိ။ ပခုကၠဴေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ေညာင္ဦးေရာက္ေတာ့မည္မို႔ အားနည္းနည္းတက္လာသည္။ သို႔ ေသာ္ ထံုးစံအတိုင္း ေရေၾကာင္းမေကာင္းတာမို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲေမာင္းေနရသည္။ ႏုိင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြကေတာ့ ဆင္းခ်င္လွၿပီထင္သည္။ သေဘၤာမရပ္ေသးခင္ ကိုဆင္းဖို႔ အိတ္ေတြကိုယ္စီျဖင့္ မတ္တတ္ရပ္ေစာင့္ေနၾကသည္။ ည ၁၀ နာရီခြဲေလာက္မွာေတာ့ ေညာင္ဦးဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္ရွိ လို႔လာခဲ့ပါသည္။ နာရီေပါင္း ၁၇နာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ စီးခဲ့ရသည့္မႏၲေလး- ေညာင္ဦး သေဘၤာခရီးစဥ္ကေတာ့ ကုန္ဆံုးလို႔သြားခဲ့ပါ သည္။
ရာသီဥတုေအးလြန္းတာႏွင့္ ေရေၾကာင္းက်ပ္လို႔ အခ်ိန္ၾကာ တာကလြဲလို႔ အဆင္ေျပခဲ့ေသာ ခရီးစဥ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ခရီး တစ္ခု ထြက္မည္ဆုိလွ်င္ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ေတြ ပထမဦးဆံုးခ်ိန္ရ သည္က ေငြေရးေၾကးေရးျဖစ္ သည္။ မႏၲေလး-ေညာင္ဦး သေဘၤာခရီးစဥ္ကေတာ့ ေငြကုန္ ေၾကးက်နည္းပါးလြန္းသည့္၊ သြား လာၾကည့္သင့္ေသာ ခရီးတစ္ခုအ ျဖစ္ ထင္ျမင္မိသည္။ အဖိုးနည္း လွေသာ ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခုျဖင့္ ကိုယ္မသိမျမင္ဖူးသည့္ ဧရာဝတီ လူမႈဘဝမ်ားဆီ တစ္ေခါက္ ေလာက္သြားလည္ၾကည့္ဖို႔ တိုက္ တြန္းရပါသည္။
လက္မွတ္အေရာင္းေကာင္ တာဆီသြားၿပီး မႏၲေလး-ေညာင္ ဦး လက္မွတ္ေဈးႏႈန္းေမးလိုက္ သည္။ ႐ိုး႐ိုးတန္းက ၂,၄၀၀ က်ပ္၊သေဘၤာဦးခန္းက ၃,၈၀၀ က်ပ္တဲ့။ ဦးခန္း က်ပ္ ၃,၈၀၀ တန္းတြင္ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ၊ အိပ္စင္ပါရွိ သည္ဟု လက္မွတ္ေရာင္းဝန္ ထမ္းက ေျပာျပသည္။ ‘‘ဦးခန္းယူ လိုက္၊ ဧည့္သည္နည္းတယ္။ ဓာတ္ပံုလည္း ႐ိုက္လို႔ေကာင္း တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးလွဲ ခ်င္ရင္လည္း အဆင္ေျပတယ္’’ ဟု ထုိဝန္ထမ္းက ရွင္းျပသည္။သို႔ျဖင့္ ဦးခန္းလက္မွတ္တစ္ေစာင္ ဝယ္ကာ သေဘၤာေပၚတက္ခဲ့ေလ သည္။
ကြၽန္ေတာ္က မႏၲေလးကေန ပုဂံေညာင္ဦးကို ကား၊ ရထား၊ ဆုိင္ကယ္တုိ႔ျဖင့္ သြားခဲ့ဖူးေသာ္ လည္း ေရေၾကာင္းခရီးမွ တစ္ခါမွ် မသြားဖူးတာေၾကာင့္ အေတြ႕အ ႀကံဳအသစ္အဆန္းေလးရေအာင္ ျပည္တြင္းေရေၾကာင္း၏ သေဘၤာ ျဖင့္ လုိက္ပါခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မႏၲေလး ေဂါဝိန္ဆိပ္မွ ပုဂံကို ေရ ေၾကာင္းျဖင့္ သြားမည္ဆိုလွ်င္ ပုဂံ ထိမေရာက္ဘဲ ေညာင္ဦးဆိပ္ ကမ္းအထိသာ ေရာက္ပါသည္။ ေညာင္ဦးမွတစ္ဆင့္ ပုဂံကို ျပန္ဝင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ပုဂံတြင္ဆိပ္ ကမ္းလုပ္ဖို႔ သင့္ေတာ္သည့္ ေနရာမရွိသည့္အတြက္ဟု ေရေၾကာင္း ပို႔ေဆာင္ေရးဝန္ထမ္းမ်ားက ေျပာျပသည္။
ေဂါဝိန္မွ ေညာင္ဦးသုိ႔ေရေၾကာင္းျဖင့္ သြားမည္ဆုိလွ်င္ပုဂၢလိကေရယာဥ္လုပ္ငန္းေတြကေတာ့ ေန႔စဥ္နံနက္တုိင္းထြက္သည္။ အဆင့္ျမင့္ ဇိမ္ခံသေဘၤာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ေျပး ဆြဲေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္း ေရေၾကာင္းလုပ္ငန္းကေတာ့ ေန႔ စဥ္မထြက္။ မႏၲေလး-ေညာင္ဦးကို တစ္ပတ္လွ်င္ ဗုဒၶဟူးႏွင့္ တနဂၤေႏြႏွစ္ရက္သာထြက္သည္။ နံနက္ ၅ နာရီခြဲေလာက္ထြက္ၿပီး ညတြင္ ေရေၾကာင္းအေျခအေနေပၚမူတည္ကာ ဆုိက္ေရာက္ခ်ိန္ကြာျခားသည္။ အခုလို ေရေၾကာင္းက်ပ္သည့္ကာလ ေတြကေတာ့ ထိန္းေမာင္းေနရသည့္အတြက္ ၾကန္႔ၾကာသည္။ မိုးအခါဆုိလွ်င္ေတာ့ ညေန၄ နာရီေလာက္ ေရာက္ေလ့ရွိသည္ဟု ေရယာဥ္ ဝန္ထမ္းေတြက ေျပာျပသည္။
သေဘၤာေပၚတက္ၿပီး နံနက္ စာ ထမင္းဆီဆမ္းႏွင့္ ၾကက္ဥ ေၾကာ္စားေနစဥ္ သေဘၤာက ထြက္ခြာေတာ့မည့္အေၾကာင္း “ဘူးေဘာ္”ဟု အသံေပးသည္။ နာရီၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ၅ နာရီ ၂၈ မိနစ္။ သိပ္မၾကာမီ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သေဘၤာသည္ ေဂါဝိန္ဆိပ္ကမ္းမွ ခြာပါသည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ ႏုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္ ၁၀ ဦးခန္႔၊ ျပည္တြင္းဧည့္သည္ ၃၀ ခန္႔ေလာက္သာပါသည္။ ႏုိင္ငံျခား သားေတြကေတာ့ သေဘၤာလက္ ရန္းေတြနား ပလတ္စတစ္ထိုင္ခံု ေလးေတြေပၚထုိင္ကာ ေကာင္း ေကာင္းမျမင္ရေသးသည့္ ျမစ္ျပင္ ႐ႈခင္းကို ခံစားေနၾကသည္။ ျပည္ တြင္းဧည့္သည္ေတြကေတာ့ သေဘၤာအလယ္က သံဆန္ခါ ေဘးႏွစ္ဖက္စီမွာ ကိုယ့္အဖြဲ႕ႏွင့္ ကိုယ္ ေစာင္ေတြကိုယ္စီၿခံဳကာ အိပ္စက္ေနၾကသည္။ ေဆာင္း တြင္းကလည္းျဖစ္ျပန္ ျမစ္အတြင္းလည္းျဖစ္ျပန္ဆုိေတာ့ ခ်မ္းေအး လြန္းလွသည္။
ေရနည္းခ်ိန္ျဖစ္သည့္အ တြက္ ေသာင္မတင္ေစရန္ ေကြ႕ ပတ္ေမာင္းႏွင္ေနရသည့္အတြက္ စစ္ကိုင္းတံတားႏွစ္စင္းနားကို မိနစ္ ၄၀ ေက်ာ္ေလာက္ၾကာမွ ေရာက္သည္။ နံနက္အလင္း ေရာင္ ခပ္ဝါးဝါးေလးေအာက္တြင္ ထံုးျဖဳေစတီမ်ား၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းမ်ားျဖင့္ တည္ၿငိမ္စြာ တည္ရွိေနသည့္ စစ္ကိုင္းေတာင္ ႐ိုးႀကီးကို လွမ္းျမင္ရသည္။
စစ္ကိုင္းတံတားႀကီးကို ေက်ာ္ေတာ့ ေနမင္းက ထြက္စျပဳ လာပါၿပီ။ ျမစ္အေရွ႕ဘက္မွာ ေရ လုပ္သားေတြ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတာေတြ႕ရသည္။ ထို ျမင္ကြင္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ျမစ္ထဲ သို႔ သေဘၤာေပၚမွ အရာဝတၳဳတစ္ခု ပလံုခနဲေနေအာင္ ျပဳတ္က်သြားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုပစၥည္းလာရာလမ္းကို ေဝ့ၾကည့္လုိက္မိ ေတာ့ သေဘၤာေပၚမွာ ေဈးေရာင္း ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ ဦးကို ျမင္ရသည္။ သူမက ပန္းသီး ေတြကို အဝတ္တစ္ခုျဖင့္ သုတ္ ရင္း အနာပါေနသည့္ ပန္းသီးတစ္လံုးအား ေရထဲလႊင့္ပစ္လိုက္တာ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္း သူမဆီဖုန္းလာသည္။ သူမဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ကာ စကားေတြေျပာ သည္။ ‘‘အဆင္မေျပပါဘူးေအ။ ေလးငါးေယာက္ပါတာ။ စိတ္ညစ္ တယ္’’ဟု ေျပာသံၾကားလုိက္ရ သည္။ သူမေျပာသည့္ ေလးငါး ေယာက္ဆုိတာက ႏုိင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ကို ဆုိလိုတာျဖစ္ ေလာက္သည္။ လမ္းပန္းဆက္ သြယ္ေရးေျပာင္းလဲလာသည္ႏွင့္ အမွ် ေရေၾကာင္းကို ျပည္တြင္းက လူေတြ စီးနင္းသူနည္းပါးသြား သည္။ အခုလိုက္လာသည့္ ျပည္ တြင္းဧည့္သည္ေတြကလည္း ကြၽန္းထဲက ရြာကို ကားျဖင့္သြား လွ်င္ အဆင့္ဆင့္သြားရမည့္ရြာ ေတြက ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ေဈးသည္ေတြအေနျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားဧည့္ သည္သာ အဓိကေမွ်ာ္ရသည္။ ဒီ တစ္ေခါက္ကေတာ့ သူ႔အတြက္ တြက္ေျခကိုက္ဖို႔မလြယ္ေတာ့။
ဟိုအရင္ကေတာ့ အခုလို သေဘၤာႀကီးေပၚမွာ ေျခခ်စရာေန ရာမရွိေအာင္ လူေရာကုန္ပါ ျပည့္သိပ္ေနေလ့ရွိေၾကာင္း သေဘၤာ ဝန္ထမ္း ကိုေက်ာ္ဇင္က ေျပာျပ သည္။ ကိုေက်ာ္ဇင္က အရင္က လူေတြအျပည့္ပါခဲ့သည့္ သူတုိ႔ သေဘၤာႀကီးကို လြမ္းေနပံုရ သည္။ ေဈးႏႈန္းသက္သာလြန္း သည့္ သူတုိ႔သေဘၤာႀကီးမွာ ျပည္ တြင္းခရီးသြားေတြလည္း လိုက္ပါ ၾကဖို႔ ဆႏၵရွိေနေၾကာင္း ေျပာျပ သည္။ သည္လိုေဈးႏႈန္းျဖင့္ ဧရာ ဝတီျမစ္႐ႈခင္း၊ ျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ လူမႈဘဝမ်ား ေလ့လာခြင့္ရသည္ မွာ တန္ပါသည္ဟု ဆုိပါသည္။ အခုေတာ့ ကိုေက်ာ္ဇင္တုိ႔ သေဘၤာေပၚမွာ လူေတြက က်ဲေတာက္ လ်က္။
လူနည္းနည္းသာပါသည့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သေဘၤာက ေရ ေၾကာင္းေကာင္းမည့္ေနရာေတြ ကေန ခုတ္ေမာင္းေနရသည္။ အေရွ႕ဘက္ကမ္းႏွင့္နီးလိုက္၊ အေနာက္ဘက္ကမ္းႏွင့္ နီးလိုက္ျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြ ကေတာ့ ေနစာလႈံရင္း စာအုပ္ ကေလးေတြ ေကာက္ဖတ္ေနၾက သည္။ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းပါးေတြ ကေတာ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ၿပိဳေနတာ ေတြ႕ရသည္။ အိမ္တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ကမ္းပါးႏွင့္ ကပ္ကပ္ကေလးေတြ၊ သစ္ပင္ ေတြဆို အျမစ္ေတြေတာင္ေပၚကာ တခ်ိဳ႕သစ္ပင္မ်ား လဲၿပိဳေနသည္။ ကေလးငယ္ေလးေတြက သေဘၤာဆီလက္ေဝွ႔ယမ္းျပၾကသည္။ ကမ္းပါးေတြထက္ကေန စက္ဘီး ေလးေတြကိုယ္စီျဖင့္ အျဖဴ၊ အစိမ္းဝတ္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ေလးမ်ား ေက်ာင္းသြားၾကသည္ ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။
ျမစ္အတြင္းမွာေတာ့ ေမာ္ ေတာ္ေတြ သံုး၊ ေလးစီးစုေဝးေန တာေတြလည္း ေတြ႕ရသည္။ ေရႊ က်င္ေနၾကတာဟု သေဘၤာဝန္ ထမ္းက ေျပာျပသည္။ ျမစ္ေရ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းရသည့္ ျဖစ္ စဥ္မ်ားတြင္ ေမာ္ေတာ္မ်ားျဖင့္ ေရႊက်င္ၾကျခင္းေၾကာင့္လည္း ပါဝင္ သည္ဟု ဝန္ထမ္းက ဆုိသည္။ တစ္ေနရာေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ေလွငယ္ေလးေတြကို ေတြ႕ရ သည္။ ဘက္ထရီျဖင့္ ေရွာ့ခ္တုိက္ငါးဖမ္းေနၾကတာဟု သေဘၤာဝန္ ထမ္းက ရွင္းျပသည္။
နံနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ မွာေတာ့ ျမင္းမူဆိပ္ကမ္းေရာက္ သည္။ ကုန္းေပါင္ေတာင္ မခ်ရ ေသး။ ေဈးသည္ေတြ သေဘၤာဆီ အေျပးအလႊားခုန္တက္လာၾက သည္။ ေဈးသည္အမ်ိဳးသမီးတစ္ ဦးဆိုလွ်င္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ႀကီး ျဖင့္ လႊားခနဲခုန္တက္သည္။ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္၊ အေၾကာ္၊ စမူဆာစတာေတြ ျဖစ္သည္။ ေဈးသည္ ေတြႏွင့္အတူ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ လည္း တက္လာၾကသည္။ ေဈး သည္အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးက ကြၽန္ေတာ့္အား ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ အိတ္ကေလးထိုးျပကာ ‘ဝယ္ပါ ဦး’ဟု ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ္ၿပီအစ္မဟု ေျပာေတာ့ သူ က ‘ေတာ္ၿပီအစ္မတဲ့ ဟားဟား ဟား’ဟုဆိုကာ ရယ္ပါေလသည္။ ျဖစ္ပံုမွာ ကြၽန္ေတာ္က ႏုိင္ငံျခား သားဧည့္သည္ေတြနား ကပ္ထိုင္ ေနတာရယ္၊ ေဘာင္းဘီႏွင့္ ဘြတ္ ဖိနပ္ႏွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြရယ္ ေၾကာင့္ ျပည္ပဧည့္ထင္သြားတာ ျဖစ္ေလာက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ လည္း သေဘာက်စြာရယ္ေမာမိ ပါသည္။ ျမင္းမူမွာ ကုန္ခ်စရာ လည္း မပါသျဖင့္ သေဘၤာက ျပန္ ထြက္ရန္ျပင္သည္။ ေဈးသည္ ေတြ အေျပးအလႊားျပန္ဆင္းၾက ရသည္။
သေဘၤာက သတ္မွတ္ထား သည့္ ရြာႀကီးေတြမွာ ဆိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အၾကာႀကီးမဟုတ္။ ပစၥည္းပါလွ်င္ ပစၥည္းခ်၊ လူအ တက္အဆင္းလုပ္ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္သည္။ ေဈး သည္ေတြခမ်ာ သေဘၤာေပၚေျပး တက္၊ ခပ္ျမန္ျမန္ေရာင္းၿပီးသည္ ႏွင့္ ေအာက္ျပန္ေျပးရသည္။ ခရီး သည္က ပါးတာဆုိေတာ့ သိပ္ မေရာင္းရၾက။ သေဘၤာက စစ္ ကိုင္းတုိင္းႏွင့္ မႏၲေလးတုိင္းဘက္ ျခမ္းေတြက ရြာေတြဆီ ကူးခ်ည္ သည္းခ်ည္ကပ္ေပးသည္။ ရႏၲပို၊ နဂါးေပါက္၊ ေျမေတာ္၊ ကြၽန္းညိဳ အစရွိသည့္ရြာေတြျဖစ္သည္။
တခ်ိဳ႕ရြာေတြမွာ သေဘၤာ ေပၚက ပါလာမည့္ ကုန္ေတြ၊ လူ ေတြကို လွည္းေတြျဖင့္ လာႀကိဳေန ၾကတာေတြ႕ရသည္။ ႏုိင္ငံျခား သားဧည့္သည္ေတြကလည္း ထို ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြကို သေဘာက်ပံု ရသည္။ တခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ဆုိ ပစၥည္းေတြဝင္ထမ္းတတ္လုိ႔ မနည္းဝင္တားရသည္ဟု သေဘၤာ ဝန္ထမ္းေတြက ေျပာျပသည္။ ခ် သည့္ကုန္ေတြကေတာ့ စံုပါသည္။ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြလည္း ပါ သည္။ မုန္႔မ်ိဳးစံုေတြလည္း ပါ သည္။ ေက်းရြာအေရာက္ ခရီး ေပါက္ေနသည့္ ဘီယာေတြလည္း ခ်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
သေဘၤာက ခပ္မွန္မွန္ေလး ေမာင္းေနသည္။ ေလတျဖဴးျဖဴး၊ စက္သံတဒုတ္ဒုတ္ေၾကာင့္ တစ္ခါ တစ္ရံ မ်က္လံုးေတြေမွးစင္းကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိပ္ရာကႏိုး လို႔ နည္းနည္းၿငီးစီစီႏုိင္လာလွ်င္ သေဘၤာဆီသြယ္ထားသည့္ပိုက္မွ ျမစ္ေရေအးေအးျဖင့္ မ်က္ႏွာသစ္ လိုက္သည့္အခါ လူကိုခ်က္ခ်င္း လန္းဆန္းသြာသည္။ ဧရာဝတီ ျမစ္ေရေအးေအးထဲမွာ ေရခ်ိဳးေန ၾကတာေတြေတြ႕ေတာ့ ေရေတာင္ ေျပးကူးခ်င္စိတ္ေပါက္သည္။
ညေမွာင္လာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားဧည့္သည္တခ်ိဳ႕ ေညာင္ဦး မေရာက္ေသးဘူးလားဟု လာေမးၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေရ ယာဥ္မွဴးေတြဆီ ေမးထားေတာ့ ည ၉ နာရီ၊ ၁၀ နာရီေလာက္မွ ေရာက္မည့္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာ ျပလိုက္သည္။ သူတုိ႔လည္း တစ္ ေနကုန္သေဘၤာစီးလာေတာ့ ပ်င္း လာပံုရသည္။ ခပ္မွိန္မွိန္မီးအ လင္းေရာင္ေအာက္ ျပန္သြားထိုင္ ရင္း စာျပန္ဖတ္ၾကသည္။ အျပင္ မွာေတာ့ လက အျပည့္အဝသာ ေနသည္။ ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ လ ေရာင္က ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေန သည္။
ည ၉ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ပခုကၠဴဆိပ္ကမ္းေရာက္သည္။ ပခုကၠဴဆိပ္ကမ္းက ေမွာင္အတိ။ ပခုကၠဴေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ေညာင္ဦးေရာက္ေတာ့မည္မို႔ အားနည္းနည္းတက္လာသည္။ သို႔ ေသာ္ ထံုးစံအတိုင္း ေရေၾကာင္းမေကာင္းတာမို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲေမာင္းေနရသည္။ ႏုိင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြကေတာ့ ဆင္းခ်င္လွၿပီထင္သည္။ သေဘၤာမရပ္ေသးခင္ ကိုဆင္းဖို႔ အိတ္ေတြကိုယ္စီျဖင့္ မတ္တတ္ရပ္ေစာင့္ေနၾကသည္။ ည ၁၀ နာရီခြဲေလာက္မွာေတာ့ ေညာင္ဦးဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္ရွိ လို႔လာခဲ့ပါသည္။ နာရီေပါင္း ၁၇နာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ စီးခဲ့ရသည့္မႏၲေလး- ေညာင္ဦး သေဘၤာခရီးစဥ္ကေတာ့ ကုန္ဆံုးလို႔သြားခဲ့ပါ သည္။
ရာသီဥတုေအးလြန္းတာႏွင့္ ေရေၾကာင္းက်ပ္လို႔ အခ်ိန္ၾကာ တာကလြဲလို႔ အဆင္ေျပခဲ့ေသာ ခရီးစဥ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ခရီး တစ္ခု ထြက္မည္ဆုိလွ်င္ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ေတြ ပထမဦးဆံုးခ်ိန္ရ သည္က ေငြေရးေၾကးေရးျဖစ္ သည္။ မႏၲေလး-ေညာင္ဦး သေဘၤာခရီးစဥ္ကေတာ့ ေငြကုန္ ေၾကးက်နည္းပါးလြန္းသည့္၊ သြား လာၾကည့္သင့္ေသာ ခရီးတစ္ခုအ ျဖစ္ ထင္ျမင္မိသည္။ အဖိုးနည္း လွေသာ ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခုျဖင့္ ကိုယ္မသိမျမင္ဖူးသည့္ ဧရာဝတီ လူမႈဘဝမ်ားဆီ တစ္ေခါက္ ေလာက္သြားလည္ၾကည့္ဖို႔ တိုက္ တြန္းရပါသည္။
No comments:
Post a Comment